Kettingblog Het Gesprek: Uiteindelijk gaat het om contact
Door Wereldmeisje
De eerste jaren dat ik met hulpverleners te maken had, associeerde ik therapie met over hele moeilijke zaken moeten praten, heel erg kwetsbaar zijn en moeten huilen. Ik dacht echt dat het zo hoorde. Ik weet nog goed dat ik elk gesprek heel veel stress had van die doos met tissues die standaard op het tafeltje tussen hulpverlener en cliënt stond.
Bij één hulpverlener heb ik kunnen ‘afdwingen’ dat de tissues uit beeld gezet werden. Die doos met tissues weerspiegelde in feite de grote afstand die ik van binnen voelde tussen dat wat ik naar mijn idee in therapie moest doen en mijn toen zeer beperkte vermogen om een therapeutisch gesprek te voeren.
Bij elke hulpverlener opnieuw bleek dat er van praten over mijzelf weinig terecht kwam, laat staan van huilen. En evenzo vaak dacht ik dat ik het dan niet goed deed. In plaats van praten en huilen zat ik verkrampt en ineengedoken tegenover de hulpverlener. De grenzeloze angst die door mijn hoofd rende en tuimelde, legde de rest van mijn lichaam lam. Gefixeerd zat ik in mijn stoel. De conclusie van hulpverleners was elke keer dat ik heel veel weerstand en vermijding had. Ikzelf wist dat ik onbeschrijflijk bang was en toch echt mijn uiterste best deed. Dat zag alleen niemand.
Ik had al bijna de hoop op behandelbaar zijn opgegeven, toen mijn huidige therapeute als een engel uit de hemel mijn gevangenis binnenviel. Hoewel het wel gegaan is over geen oogcontact maken, mijn verkrampte zitten, het zo weinig over mezelf vertellen en het veranderen van deze dingen, werd ik niet lastig gevallen met conclusies als weerstand en borderline of met protocollen die voorschreven dat ik me nu toch wel echt veilig moest voelen. In plaats daarvan keek en luisterde mijn therapeute heel goed naar mij waardoor ze al gauw kon concluderen dat ik met heel veel onvermogen bij haar zat. Daarna is ze van alles uit de kast gaan halen om mij te verleiden tot contact. Ze is in haar kamer op een andere plek gaan zitten, ik mocht schrijven en tekenen wat ik wilde, zowel over positieve als negatieve dingen, ik mocht praten met hulp van foto’s, schema’s en poppetjes, we hebben gewandeld en buiten gezeten, we bespraken video-opnames van mijn functioneren in therapie en soms, als ik te verkrampt van angst was, las ze me voor.
Wat ik eigenlijk leerde, was dat het in therapie niet om praten en huilen gaat, maar dat het om contact draait. Dat je met elkaar zoekt naar het punt waar je elkaar raakt en ontmoet. Dat punt ook waar de cliënt uitgenodigd wordt tot het communiceren over zijn binnenwereld, en tot reflectie en groei. Om op dat punt te komen is afstemming nodig, en het gesprek is slechts een manier hiertoe. Contact gaat over verbinden en vertrouwen. Daarom vind ik het voorbeeld dat Wilma in haar blog gaf zo mooi. De menselijkheid van de therapeut en het daadwerkelijk luisteren naar de cliënt leerde de vluchteling weer vertrouwen te krijgen in de mensen en het leven. Het is dat blijven zoeken, uitnodigen en luisteren van mijn therapeute geweest, die mij, met al mijn pogingen om ‘goed’ in therapie te zijn, uiteindelijk konden verleiden tot mezelf zijn en met mijn verhaal naar buiten komen. En zo groeide ons contact, kon ik me leren verbinden met mensen en groeide ik. Een van de kostbaarste dingen die me dat heeft opgeleverd, is het herwinnen van vertrouwen, in mezelf en in de ander. Dat voelt zó rijk!
Wereldmeisje
Kettingblog Het Gesprek: Uiteindelijk gaat het om contact
Reacties
14-3-2011 10:13
suzanne - Re:
Wat fijn dat je dat hebt ontdekt!!
14-3-2011 09:53
Vaif -
Ik mij voorstellen hoe 'rijk' jij je voelt Wereldmeisje!
Dit wat jij noemt in je Kettingblog:
Wat ik eigenlijk leerde, was dat het in therapie niet om praten en huilen gaat, maar dat het om contact draait. Dat je met elkaar zoekt naar het punt waar je elkaar raakt en ontmoet.
Dit is precies waar het om gaat in een Gesprek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten