UITNODIGING
Wat vindt de cliënt van de zorg?
Ervaringen van cliënten zijn de belangrijkste graadmeter om de kwaliteit van de zorg te kunnen beoordelen. Eerst werd de cliëntwaardering gemeten met de ggz-cliëntthermometer en voor de kortdurend ambulante cliënten vanaf vorig jaar met de CQ-vragenlijst.
In de praktijk blijkt de CQ-vragenlijst te weinig informatie op te leveren, onder andere omdat per zorgaanbieder maar een beperkt aantal cliënten de vragen hoeft te beant-woorden.
De stem van elke cliënt telt
Het is beter om er voor te zorgen dat de ervaringen van alle cliënten in beeld komen. Het LPGGz, GGZ Nederland en Zorgverzekeraars Nederland hebben daarom aan de Stichting Miletus gevraagd om uit te zoeken hoe je dat het beste aan kunt pakken.
Het idee is dat er een korte vragenlijst komt die ambulante cliënten op een bepaald moment tijdens hun behandeling invullen. Deze vragenlijst kan dan gekoppeld wor-den aan de ROM-vragenlijsten waarmee het effect van de behandeling gemeten wordt.
Doelen van de onderzoek
1. Het ontwikkelen van een standaardvragenlijst voor continu meten van cliënt ervaringen;
2. Zorgen dat de instelling deze vragenlijst binnen de ROM kan uitzetten;
3. Het vinden van manieren om deze informatie terug te koppelen in een vorm zodat zowel cliënten, zorgverzekeraars en de instelling zelf de juist informatie krijgen.
Cliënten testen de vragenlijst op donderdag 22 maart 2012
Op donderdag 22 maart willen we 12 ervaringsdeskundigen vragen de concept vra-genlijst te testen. We vragen u ter plekke de vragenlijst in te vullen en vervolgens met de onderzoekers na te praten over eventuele aandachts– of verbeterpunten.
De vragenlijst wordt in eerste instantie ontwikkeld voor de groep mensen die kortdu-rende ambulante hulp krijgen. Graag bij aanmelding vermelden of u ervaring heeft met deze zorg, hetgeen wel tot de aanbeveling strekt.
Wilt u meedenken? Dan graag aanmelden.
Per mail bij Astrid Partouns via: a.partouns@stichtingmiletus.nl
(reiskosten worden vergoed, vacatiegeld € 25,-)
Met hartelijke groet en wellicht tot ziens,
22 maart 2012 van 10.00-12.00 uur te Den Dolder
Testen vragenlijst
Vragen of opmerkingen?
Neemt u contact op met:
Steven Makkink—Landelijk Platform GGz
Beleidsmedewerker LPGGz
Tel: 030-236 37 65
Aan:
Cliënten GGz, ervaringsdeskundigen
Betreft:
Uitnodiging testen vragenlijst voor het meten van cliëntervaringen bij alle ambulante ggz-cliënten (reiskosten worden vergoed, vacatiegeld € 25,-)
Locatie:
Den Dolder, de locatie wordt nader bekend gemaakt
Steven Makkink
Astrid Partouns
Beleidsmedewerker kwaliteit LPGGz
Project coördinator Stichting Miletus
dinsdag 20 maart 2012
vrijdag 16 maart 2012
WEGWIJZER GEZOCHT!
Wil mezelf verder ontwikkelen als ondersteuner herstel via een weg die bij me past qua mijn ambities hierin en kennis.
Ambieer geen betaalde functie,dit is van minder groot belang dan mijn eigen ontwikkeling in het realiseren van mijn ambities mensen te ondersteunen in hun herstel!
http://www.linkedin.com/profile/view?id=10912741&trk=tab_pro
Ambieer geen betaalde functie,dit is van minder groot belang dan mijn eigen ontwikkeling in het realiseren van mijn ambities mensen te ondersteunen in hun herstel!
http://www.linkedin.com/profile/view?id=10912741&trk=tab_pro
Experience
Nonprofit; 1001-5000 employees; Hospital & Health Care industry
February 2012 – Present (2 months) Beilen, Assen, Emmen
Werker ervaringsdeskundigheid en herstel GGZ Drenthe
Na de Groninger Opleiding Ervaringsdeskundigheid Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning GGZ Drenthe, samen bouwen aan een expertise centrum en uitzendbureau De Hoecsteen voor ervaringsdeskundigen GGZ Drenthe
June 2011 – Present (10 months) Drenthe
In juni afgelopen jaar spontaan begonnen aan een eigen website wat een Belevingsagenda moest worden voor mensen met een beperking.
Ik kwam tot het besef dat, wilde ik hier echt iets van maken, ik dit niet alleen kan en er een project van zal moeten maken en samenwerking voor zal moeten zoeken met mensen en instanties.
Afgelopen 5 maand heb ik een cursus gedaan en is het project even bleven liggen maar ga de Belevingsagenda nu weer oppikken.
Veel tips en ervaringen gekregen van mensen en besloten dat ik voorlopig alleen aan de gang ga voor een Belevingsagenda voor mensen met ervaring in de GGZ in Emmen en omstreken, die willen deelnemen aan activiteiten in hun eigen buurt.
Met de komende bezuinigingsmaatregelen en ambulantisering in de GGZ is het wenselijk dat er een duidelijk overzicht komt van activiteiten, een plek voor mensen om ervaringen te delen en elkaars bondgenoot te kunnen zijn in het aangaan van nieuwe activiteiten en contacten. Maar, zijn de activiteiten in de buurt goed genoeg toegankelijk voor onze mensen?
Om dit allemaal te onderzoeken, zoek ik ervaringsdeskundigen/(ex)cliënten om voor dit project samen op pad te gaan!
August 2010 – Present (1 year 8 months)
GGZ-cliënten kiezen met wijsheid
Ervaringswijzer werkt samen met de Cliëntenbond aan het project ‘GGz-cliënten kiezen met wijsheid’.
Waarom dit project?
Bij het project ‘GGz-cliënten kiezen met wijsheid’ (2010-2012) gaat het om een webcommunity die al succesvol draait in Amsterdam. Succes smaakt naar meer en daarom gaan we het nu landelijk aanpakken!
Nonprofit; 1001-5000 employees; Hospital & Health Care industry
October 2011 – February 2012 (5 months) Assen, Drenthe
Van 26 okt.-15 feb. volg ik de cursus Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning bij GGZ Drenthe, gegeven door docenten van de Groninger Opleiding Ervaringsdeskundigen Hanze Hogeschool.
Samen met GGZ Drenthe, de projectleiders, de cursisten en docenten, pionieren, leren van elkaar en vorm geven aan het begrip Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning GGZ Drenthe middels scholing en praktijkopdrachten.
Première documentaire over HEE
Première documentaire over HEE
| Première documentaire over HEE |  |  |  |
| donderdag, 15 maart 2012 07:43 | |||
 'Gekkenwerk. HEE in de psychiatrie.' Dat is de titel van de documentaire over Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid die op 3 april in première gaat. In 'Gekkenwerk' vertellen vijf HEE-docenten, allen ervaringsdeskundig als psychiatrisch patiënt, en twee prominente psychiaters over de psychiatrische sector en de positie en bejegening van psychiatrische patiënten. Doel van de documentaire en van de circa 50 HEE-medewerkers: de psychiatrische zorg en behandeling verbeteren door de inzet van ervaringsdeskundigen. De documentaire gaat dinsdag 3 april in première tijdens een speciale bijeenkomst van 15.00 uur tot 17.00 uur bij het Trimbos-instituut op de Da Costakade 45 in Utrecht. Onder leiding van Jan Walburg, voorzitter van de Raad van Bestuur van het Trimbos-instituut en warm pleitbezorger van ervaringsdeskundigheid, wordt na afloop gediscussieerd over positie en toekomst van ervaringsdeskundigheid. Bron: trimbos.nl Terug naar nieuwsoverzicht | |||
| Laatst aangepast op donderdag, 15 maart 2012 07:44 |
dinsdag 13 maart 2012
Ginette Wieken Ervaringen met speciale kinderen thuis en op school
Was
ik
maar Ginette Wieken
Ervaringen met
speciale kinderen
thuis en op school
supervrouw
09-09-2007 11:35:24
Plaats: Zalencentrum de Linde, Stationslaan 2, 9411 PS Beilen.
Datum: Donderdag 22 maart. Aanvang: 19.30 uur (zaal open
19.15 uur). Entree: Balans-leden € 2,50; niet-leden € 5,-
Aanmelden:
graag via e-mail bij Ellen Diemers, ellen.diemers@balansregionaal.nl
De schrijfster van ‘Waren ze
maar allemaal autistisch’
vertelt over het leven met
kinderen met autisme
Beilen, donderdag 22 maart
We zijn erg blij dat Ginette Wieken,
moeder van een zoon en dochter met
autisme, leerkracht en columniste van
Balans Magazine, bereid is om samen
met haar zoon Yurre (bekend uit de
columns) naar Beilen te komen om te
vertellen over hun ervaringen.
Wie kent niet haar boeken De dinoman
en het muziekmeisje en Was ik maar
Supervrouw? Inmiddels is er een nieuwe
bundel van columns verschenen: Waren
ze maar allemaal autistisch, over het
leven met en het lesgeven aan pubers
met autisme. Het boek is een ware ode
aan de mooie kant van autisme zonder
de gecompliceerde en lastige kanten te
ontkennen.
Er is tijdens deze avond zeker ruimte
voor vragen en u kunt informatie
inzien bij de Balans-stand.
Thema-avond
voor ouders van kinderen met ontwikkelingsstoornissen bij leren en/of gedrag
Ginette
Wieken &
zoon Yurre
over autisme
ik
maar Ginette Wieken
Ervaringen met
speciale kinderen
thuis en op school
supervrouw
09-09-2007 11:35:24
Plaats: Zalencentrum de Linde, Stationslaan 2, 9411 PS Beilen.
Datum: Donderdag 22 maart. Aanvang: 19.30 uur (zaal open
19.15 uur). Entree: Balans-leden € 2,50; niet-leden € 5,-
Aanmelden:
graag via e-mail bij Ellen Diemers, ellen.diemers@balansregionaal.nl
De schrijfster van ‘Waren ze
maar allemaal autistisch’
vertelt over het leven met
kinderen met autisme
Beilen, donderdag 22 maart
We zijn erg blij dat Ginette Wieken,
moeder van een zoon en dochter met
autisme, leerkracht en columniste van
Balans Magazine, bereid is om samen
met haar zoon Yurre (bekend uit de
columns) naar Beilen te komen om te
vertellen over hun ervaringen.
Wie kent niet haar boeken De dinoman
en het muziekmeisje en Was ik maar
Supervrouw? Inmiddels is er een nieuwe
bundel van columns verschenen: Waren
ze maar allemaal autistisch, over het
leven met en het lesgeven aan pubers
met autisme. Het boek is een ware ode
aan de mooie kant van autisme zonder
de gecompliceerde en lastige kanten te
ontkennen.
Er is tijdens deze avond zeker ruimte
voor vragen en u kunt informatie
inzien bij de Balans-stand.
Thema-avond
voor ouders van kinderen met ontwikkelingsstoornissen bij leren en/of gedrag
Ginette
Wieken &
zoon Yurre
over autisme
vrijdag 9 maart 2012
GGZ Drenthe - Week van de Psychiatrie 2012
GGZ Drenthe - Week van de Psychiatrie 2012
Op zoek naar waardevolle contacten.
Het gaat om contacten die écht waardevol en belangrijk zijn.
Welke contacten stellen we op prijs en hoe geven we die vorm?
De Cliëntenraden van GGZ Drenthe organiseren tal van activiteiten voor alle cliënten om met elkaar in contact te komen. De toegang is gratis en je hoeft je niet aan te melden.
Dennenweg 9, 't Proathoes
Feestelijke middag met muziek en spel. Het koor Enjoy zingt en er worden gedichten voorgelezen. Ook is er aandacht voor de bomenroute op het ggz-terrein.
Bekijk volledig programma >>
Een feestelijke en actieve middag waar jong en oud op allerlei manieren contact kunnen leggen.
Programma volgt.
Altingerweg 1, De Regenboog
Een feestelijke avond met bingo en livemuziek.
Bekijk volledig programma >>
Boermarkeweg 58a, Emmen
Een feestelijke middag voor cliënten van 6 - 12 jaar.
Daarnaast de hele week grabbelton, vlaggenpost en chatsessies op contactgewenst.net
26 maart - 1 april
Drenthe
Week van de Psychiatrie 2012
Thema: 'Contact gewenst'
Op zoek naar waardevolle contacten.Het gaat om contacten die écht waardevol en belangrijk zijn.
Welke contacten stellen we op prijs en hoe geven we die vorm?
De Cliëntenraden van GGZ Drenthe organiseren tal van activiteiten voor alle cliënten om met elkaar in contact te komen. De toegang is gratis en je hoeft je niet aan te melden.
Assen
Dinsdag 27 maart van 14.00 - 16.00 uurDennenweg 9, 't Proathoes
Feestelijke middag met muziek en spel. Het koor Enjoy zingt en er worden gedichten voorgelezen. Ook is er aandacht voor de bomenroute op het ggz-terrein.
Bekijk volledig programma >>
Emmen
Woensdag 28 maart van 13.00 - 16.30 uurEen feestelijke en actieve middag waar jong en oud op allerlei manieren contact kunnen leggen.
Programma volgt.
Beilen
Donderdag 29 maart vanaf 19.30 uurAltingerweg 1, De Regenboog
Een feestelijke avond met bingo en livemuziek.
Bekijk volledig programma >>
Kinder- en Jeugdpsychiatrie
Woensdag 28 maart vanaf 13.00 uurBoermarkeweg 58a, Emmen
Een feestelijke middag voor cliënten van 6 - 12 jaar.
Daarnaast de hele week grabbelton, vlaggenpost en chatsessies op contactgewenst.net
donderdag 9 februari 2012
Terwijl GGZ-instellingen bezuinigen, denkt de minister verder
http://www.deggzlaatzichhoren.nl/
GGZ-instellingen snijden in de zorg
Als gevolg van de bezuinigingen worden bij veel GGZ-instellingen afdelingen gesloten of afgeslankt. De wijze waarop dit door de bestuurders wordt uitgelegd, loopt nogal uiteen. Sommige bestuurders kiezen voor kritiekloze aanpassing, anderen voor confrontatie, weer anderen kiezen er voor om het verhaal te vertellen zoals het is en tot slot zijn er bestuurders die kiezen voor een verhullende of zelfs misleidende benadering. Ga dus niet zomaar af op wat je bestuurder vertelt maar bepaal je eigen mening en blijf kritisch.
Eigen bijdrage
Intussen is de eigen bijdrage GGZ een feit. Wat niet betekent dat de discussie voorbij is, integendeel. Het is nog een prille ontwikkeling, maar op steeds meer plaatsen zijn initiatieven gaande om de eigen bijdrage te vergoeden voor de meest kwetsbare groepen. Maar dit blijft natuurlijk lapwerk. Daarom verdient het initiatief van psychiater Herman Groen, die zich actief blijft verzetten tegen de eigen bijdrage, steun. Hij roept op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en maakte een stappenplan waarin hij adviseert hoe patiënten het beste met de eigen bijdrage kunnen omgaan. In een uitzending van De Vijfde Dag ging hij in debat met Hanke Bruins Slot (CDA). Het was een sterk optreden waarin hij onze sector waardig vertegenwoordigde.
Voortschrijdend inzicht
Denk je dat de actie van Groen zinloos is? Toen wij destijds pleitten voor afschaffing van de DBC's werden we ook voor gek verklaard. Het kan verkeren, want onlangs bleek dat nu zelfs de minister vindt dat de DBC's in de GGZ afgeschaft moeten worden. Goed nieuws dus. Helaas heeft de minister haar pijlen al weer gericht op het volgende project dat gedoemd is te mislukken: koppeling van de financiering aan de ROM.
Basis GGZ
Een andere ontwikkeling is de zogenoemde Basis GGZ, die dicht bij huis het hele scala van zorg voor lichte tot matige psychische klachten moet gaan bieden. Aanbieders als Indigo, Denk en Vicino werken al (groten)deels volgens deze filosofie. In feite gaat het om een uitbreiding van de huidige eerstelijn tot een anderhalve lijn, met als doel dat de toestroom naar de dure tweedelijns GGZ afneemt. Nieuw is dat de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) nu voorstelt hiervoor een simpel financieringssysteem te ontwikkelen op basis van verrichtingen. Kortom men wil af van de DBC's en terug naar een verrichtingen systeem. Uiteraard in een nieuw jasje - al was het maar om gezichtsverlies te voorkomen.
Dank
Vorige keer vroegen we om een bijdrage. Met het geld dat is binnengekomen kunnen we weer een tijd vooruit. Mocht je een bedrag hebben overgemaakt: hartelijk dank!
-----------------------------------
Als deze mail niet goed leesbaar wordt weergegeven, open dan onderstaande link in je internetbrowser:
http://www.deggzlaatzichhoren.nl/archief/mail/mail20120208.htm
-----------------------------------
Met vriendelijke groet,
Fred Leffers, Thijs Emons, Co Klaver en Alan Ralston
http://www.deggzlaatzichhoren.nl/
N.B.
Hoe meer leden onze mailinglijst heeft, hoe meer gewicht we in de schaal leggen.
Aanmelden, wijzigen en opzeggen via http://www.deggzlaatzichhoren.nl/contact.php
GGZ-instellingen snijden in de zorg
Als gevolg van de bezuinigingen worden bij veel GGZ-instellingen afdelingen gesloten of afgeslankt. De wijze waarop dit door de bestuurders wordt uitgelegd, loopt nogal uiteen. Sommige bestuurders kiezen voor kritiekloze aanpassing, anderen voor confrontatie, weer anderen kiezen er voor om het verhaal te vertellen zoals het is en tot slot zijn er bestuurders die kiezen voor een verhullende of zelfs misleidende benadering. Ga dus niet zomaar af op wat je bestuurder vertelt maar bepaal je eigen mening en blijf kritisch.
Eigen bijdrage
Intussen is de eigen bijdrage GGZ een feit. Wat niet betekent dat de discussie voorbij is, integendeel. Het is nog een prille ontwikkeling, maar op steeds meer plaatsen zijn initiatieven gaande om de eigen bijdrage te vergoeden voor de meest kwetsbare groepen. Maar dit blijft natuurlijk lapwerk. Daarom verdient het initiatief van psychiater Herman Groen, die zich actief blijft verzetten tegen de eigen bijdrage, steun. Hij roept op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en maakte een stappenplan waarin hij adviseert hoe patiënten het beste met de eigen bijdrage kunnen omgaan. In een uitzending van De Vijfde Dag ging hij in debat met Hanke Bruins Slot (CDA). Het was een sterk optreden waarin hij onze sector waardig vertegenwoordigde.
Voortschrijdend inzicht
Denk je dat de actie van Groen zinloos is? Toen wij destijds pleitten voor afschaffing van de DBC's werden we ook voor gek verklaard. Het kan verkeren, want onlangs bleek dat nu zelfs de minister vindt dat de DBC's in de GGZ afgeschaft moeten worden. Goed nieuws dus. Helaas heeft de minister haar pijlen al weer gericht op het volgende project dat gedoemd is te mislukken: koppeling van de financiering aan de ROM.
Basis GGZ
Een andere ontwikkeling is de zogenoemde Basis GGZ, die dicht bij huis het hele scala van zorg voor lichte tot matige psychische klachten moet gaan bieden. Aanbieders als Indigo, Denk en Vicino werken al (groten)deels volgens deze filosofie. In feite gaat het om een uitbreiding van de huidige eerstelijn tot een anderhalve lijn, met als doel dat de toestroom naar de dure tweedelijns GGZ afneemt. Nieuw is dat de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) nu voorstelt hiervoor een simpel financieringssysteem te ontwikkelen op basis van verrichtingen. Kortom men wil af van de DBC's en terug naar een verrichtingen systeem. Uiteraard in een nieuw jasje - al was het maar om gezichtsverlies te voorkomen.
Dank
Vorige keer vroegen we om een bijdrage. Met het geld dat is binnengekomen kunnen we weer een tijd vooruit. Mocht je een bedrag hebben overgemaakt: hartelijk dank!
-----------------------------------
Als deze mail niet goed leesbaar wordt weergegeven, open dan onderstaande link in je internetbrowser:
http://www.deggzlaatzichhoren.nl/archief/mail/mail20120208.htm
-----------------------------------
Met vriendelijke groet,
Fred Leffers, Thijs Emons, Co Klaver en Alan Ralston
http://www.deggzlaatzichhoren.nl/
N.B.
Hoe meer leden onze mailinglijst heeft, hoe meer gewicht we in de schaal leggen.
Aanmelden, wijzigen en opzeggen via http://www.deggzlaatzichhoren.nl/contact.php
zondag 5 februari 2012
Boek wat je niet mag missen: Herstel empowerment en ervaringsdeskundigheid Wilma Boevink
Jawel, nog 2 cursusdagen en 2 stageweken te gaan voor de incompany cursus
Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning GGZ Drenthe!
Vandaag bezig geweest met de huiswerkopdrachten voor komende week.
Wederom weer veel leeswerk wat dan ook weer een voorbereiding is
op de groepsopdrachten tijdens de cursusbijeenkomsten.
Omdat ik de gelezen stukken heel leerzaam vind voor een ieder
die zelf als ervaringsdeskundige wil gaan werken,
al werkt maar ook zeker de instanties die ervaringsdeskundigen al in zetten of overwegen in te zetten,
deel ik ze bij deze of verwijs naar de bron.
Zelf ben ik al sinds 2006 aan de weg aan het timmeren "iets"met mijn ervaringskennis te gaan doen binnen de ggz middels vrijwilligerswerk,
veel leesvoer in de cursus was al eens of meerdere keren onder mijn neus verschenen al moet ik bekennen dat ik dit boek helaas nog niet compleet in
mijn boekenkast heb staan........
Groetjes van Anita
Cliënten en hulpverleners als collega’s
http://www.phrenos.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=443:passage-december-2005&catid=50:rehabilitatie&Itemid=358.Bron: http://www.swpbook.com/838
Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling
José van Beuzekom, Martijn Kole, Karin van den Hurk, Roland van den Nieuwenhuijzen, Daan Schinning, Annette Plooy
Sinds enige tijd zijn wij als ervaringsdeskundige cliënten van de geestelijke gezondheidszorg in dienst
bij de zorginstelling waar wij in behandeling of begeleiding zijn (geweest).
Twee van ons, José van Beuzekom en Martijn Kole, werken bij de Stichting Beschermende Woonvormen Utrecht (SBWU), drie van ons,
Karin van den Hurk, Roland van den Nieuwenhuijzen en Daan Schinning, zijn in dienst getreden van GGZ-Eindhoven.
Cliënten als ervaringsdeskundigen in dienst van hun eigen zorginstelling betekent pionieren voor alle partijen;
voor cliënten, professionele hulpverleners en de organisatie zelf.
Van de zorginstelling verlangt het een investering in reïntegratietrajecten.
Dat ggz-instellingen hun cliëntèle helpen integreren op de arbeidsmarkt is op zich al nieuw,
maar deze trajecten hebben bovendien een bijzonder karakter vanwege de inzet van ervaringsdeskundigheid.
Hiermee is sprake van een ongekende innovatie, waarvoor de instelling haar organisatie moet ‘klaarmaken’.
Cliënten en hulpverleners als collega’s. Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling, Annette Plooy et al, blz. 111 .Bron: http://www.swpbook.com/838
Voorbij wij en zij. Dilemma’s bij het inzetten van ervaringsdeskundigen, Mariël Kanne, blz. 121 Bron: http://www.swpbook.com/838
Cliënten trainen hulpverleners, Lia de Bruyn et al, blz. 93 Bron: http://www.swpbook.com/838
Samen Deskundig. Cliënten in dialoog met hulpverleners. Hilly Beuving en Lideke van Oosterum, blz. 141 Bron: http://www.swpbook.com/838
Herstel empowerment en ervaringsdeskundigheid
| 
| 
Inleiding
Inhoud
Inleiding
Dit Passage-cahier bevat een groot aantal indrukwekkende ervaringsverhalen. Verhalen van mensen over hoe zij het vinden om te leven met een psychische handicap en om psychiatrisch patiënt te zijn. Herstelverhalen, want ze gaan alle (ook) over de betekenis die ze geven aan wat hen overkomt, over manieren om het overweldigende in hun leven het hoofd te bieden en de lessen die zij onderweg leerden en leerden toepsassen.
Het eigen ervaringsverhaal opschrijven en ook nog eens gepubliceerd zien is een pure vorm van empowerment. Het ‘vlekje’ wordt de ‘voorsprong’. De bron van schaamte wordt een bron van kennis, een bron om trots op te zijn. Omgekeerd werkt het lezen van ervaringsverhalen ook bekrachtigend voor mensen die zelf kampen met een psychische aandoening en psychiatrische patiënt zijn.
Daarnaast zijn er bijdragen over veelbelovende praktijken die gebaseerd zijn op ervaringsverhalen en kennis op grond daarvan. In deze bijdragen wordt duidelijk hoe ervaringsdeskundigen hun kennis toepassen en anderen daarmee van dienst kunnen zijn.
Inhoud
Proloog, Annette Plooy, blz. 9
Herstel (gedicht) Elbert Gongrijp, blz. 15
Herstel: over leven met een psychische aandoening, Wilma Boevink, blz. 17
De moed om te zijn, Martijn Kole, blz. 27
Mijn bank, Wouter van Doorn, blz. 31
Bekentenissen van een onwillige patiënt, Judi Chamberlin, blz. 35
Leven met een aandoening en met de psychiatrie, Annette Plooy, blz. 43
Lijfsbehoud, levenskunst en lessen om van te leren, Wilma Boevink, blz. 51
Een weg naar herstel. Van patiënt tot ‘mens met een gebruiksaanwijzing’, José van Beuzekom, blz. 61
Mijn eigen weg, Ellen Dekker, blz. 67
Herstellen doe je zelf. Cursus voor en door cliënten. Stan de Laat, blz. 73
Hulp bij zelfhulp. De opzet en ondersteuning van herstelactiviteiten in ggz-instellingen. Annette Plooy, blz. 79
Het persoonlijke publiek maken. Werken met patiëntervaring in de psychiatrie, Wilma Boevink, blz. 87
Cliënten trainen hulpverleners, Lia de Bruyn et al, blz. 93
Ervaringsdeskundig op weg, Marianne van Bakel et al, blz. 101
Cliënten en hulpverleners als collega’s. Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling, Annette Plooy et al, blz. 111
Voorbij wij en zij. Dilemma’s bij het inzetten van ervaringsdeskundigen, Mariël Kanne, blz. 121
Samen, Lenneke Elfers, blz. 129
Mijn weg naar de top. Of toch niet helemaal?, Suzanne Engelen, blz. 135
Samen Deskundig. Cliënten in dialoog met hulpverleners. Hilly Beuving en Lideke van Oosterum, blz. 141
TOED: Opleiding voor ervaringsdeskundigen, Harrie van Haaster, Jean Knooren en Chris Wesenbeek, blz. 149
’Ik ben gek, en wat dan nog?’ De stigmatisering van ‘gekken’, Leendert A. Hartog, blz. 161
De samenleving, dat zijn wij! Persoonlijke ervaringen met stigmatisering, Wilma Boevink, blz. 169
Ik ben geen psychiatrische ziekte! Herstellen van schizofrenie, Patricia Deegan, blz. 175
Afkicken en herstel, de weg terug, Liesbeth Vollemans, blz. 185
Over reservaten en een bijna paradijselijke ervaring in de psychiatrie. Dertig jaar hulp, hulpverleners en mijn menselijke voorkeur, Wouter van Doorn, blz. 191
Rehabilitatiescholing en herstel, Jos Dröes, blz. 197
De wij-zij-kloof, Tom van Wel, blz. 205
Epiloog. De kracht van het herstelbegrip. Jaap van Weeghel, blz. 211
Over de auteurs, blz. 219
Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning GGZ Drenthe!
Vandaag bezig geweest met de huiswerkopdrachten voor komende week.
Wederom weer veel leeswerk wat dan ook weer een voorbereiding is
op de groepsopdrachten tijdens de cursusbijeenkomsten.
Omdat ik de gelezen stukken heel leerzaam vind voor een ieder
die zelf als ervaringsdeskundige wil gaan werken,
al werkt maar ook zeker de instanties die ervaringsdeskundigen al in zetten of overwegen in te zetten,
deel ik ze bij deze of verwijs naar de bron.
Zelf ben ik al sinds 2006 aan de weg aan het timmeren "iets"met mijn ervaringskennis te gaan doen binnen de ggz middels vrijwilligerswerk,
veel leesvoer in de cursus was al eens of meerdere keren onder mijn neus verschenen al moet ik bekennen dat ik dit boek helaas nog niet compleet in
mijn boekenkast heb staan........
Groetjes van Anita
Cliënten en hulpverleners als collega’s
http://www.phrenos.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=443:passage-december-2005&catid=50:rehabilitatie&Itemid=358.Bron: http://www.swpbook.com/838
Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling
José van Beuzekom, Martijn Kole, Karin van den Hurk, Roland van den Nieuwenhuijzen, Daan Schinning, Annette Plooy
Sinds enige tijd zijn wij als ervaringsdeskundige cliënten van de geestelijke gezondheidszorg in dienst
bij de zorginstelling waar wij in behandeling of begeleiding zijn (geweest).
Twee van ons, José van Beuzekom en Martijn Kole, werken bij de Stichting Beschermende Woonvormen Utrecht (SBWU), drie van ons,
Karin van den Hurk, Roland van den Nieuwenhuijzen en Daan Schinning, zijn in dienst getreden van GGZ-Eindhoven.
Cliënten als ervaringsdeskundigen in dienst van hun eigen zorginstelling betekent pionieren voor alle partijen;
voor cliënten, professionele hulpverleners en de organisatie zelf.
Van de zorginstelling verlangt het een investering in reïntegratietrajecten.
Dat ggz-instellingen hun cliëntèle helpen integreren op de arbeidsmarkt is op zich al nieuw,
maar deze trajecten hebben bovendien een bijzonder karakter vanwege de inzet van ervaringsdeskundigheid.
Hiermee is sprake van een ongekende innovatie, waarvoor de instelling haar organisatie moet ‘klaarmaken’.
Cliënten en hulpverleners als collega’s. Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling, Annette Plooy et al, blz. 111 .Bron: http://www.swpbook.com/838
Voorbij wij en zij. Dilemma’s bij het inzetten van ervaringsdeskundigen, Mariël Kanne, blz. 121 Bron: http://www.swpbook.com/838
Cliënten trainen hulpverleners, Lia de Bruyn et al, blz. 93 Bron: http://www.swpbook.com/838
Samen Deskundig. Cliënten in dialoog met hulpverleners. Hilly Beuving en Lideke van Oosterum, blz. 141 Bron: http://www.swpbook.com/838
Herstel empowerment en ervaringsdeskundigheid
Herstel empowerment en ervaringsdeskundigheid
| | Herstel, empowerment en ervaringsdeskundigheid, van mensen met een psychische aandoening id-211-343
Bron
|
|
Inleiding
Inhoud
Inleiding
Dit Passage-cahier bevat een groot aantal indrukwekkende ervaringsverhalen. Verhalen van mensen over hoe zij het vinden om te leven met een psychische handicap en om psychiatrisch patiënt te zijn. Herstelverhalen, want ze gaan alle (ook) over de betekenis die ze geven aan wat hen overkomt, over manieren om het overweldigende in hun leven het hoofd te bieden en de lessen die zij onderweg leerden en leerden toepsassen.
Het eigen ervaringsverhaal opschrijven en ook nog eens gepubliceerd zien is een pure vorm van empowerment. Het ‘vlekje’ wordt de ‘voorsprong’. De bron van schaamte wordt een bron van kennis, een bron om trots op te zijn. Omgekeerd werkt het lezen van ervaringsverhalen ook bekrachtigend voor mensen die zelf kampen met een psychische aandoening en psychiatrische patiënt zijn.
Daarnaast zijn er bijdragen over veelbelovende praktijken die gebaseerd zijn op ervaringsverhalen en kennis op grond daarvan. In deze bijdragen wordt duidelijk hoe ervaringsdeskundigen hun kennis toepassen en anderen daarmee van dienst kunnen zijn.
Inhoud
Proloog, Annette Plooy, blz. 9
Herstel (gedicht) Elbert Gongrijp, blz. 15
Herstel: over leven met een psychische aandoening, Wilma Boevink, blz. 17
De moed om te zijn, Martijn Kole, blz. 27
Mijn bank, Wouter van Doorn, blz. 31
Bekentenissen van een onwillige patiënt, Judi Chamberlin, blz. 35
Leven met een aandoening en met de psychiatrie, Annette Plooy, blz. 43
Lijfsbehoud, levenskunst en lessen om van te leren, Wilma Boevink, blz. 51
Een weg naar herstel. Van patiënt tot ‘mens met een gebruiksaanwijzing’, José van Beuzekom, blz. 61
Mijn eigen weg, Ellen Dekker, blz. 67
Herstellen doe je zelf. Cursus voor en door cliënten. Stan de Laat, blz. 73
Hulp bij zelfhulp. De opzet en ondersteuning van herstelactiviteiten in ggz-instellingen. Annette Plooy, blz. 79
Het persoonlijke publiek maken. Werken met patiëntervaring in de psychiatrie, Wilma Boevink, blz. 87
Cliënten trainen hulpverleners, Lia de Bruyn et al, blz. 93
Ervaringsdeskundig op weg, Marianne van Bakel et al, blz. 101
Cliënten en hulpverleners als collega’s. Als ervaringsdeskundigen in dienst van onze zorginstelling, Annette Plooy et al, blz. 111
Voorbij wij en zij. Dilemma’s bij het inzetten van ervaringsdeskundigen, Mariël Kanne, blz. 121
Samen, Lenneke Elfers, blz. 129
Mijn weg naar de top. Of toch niet helemaal?, Suzanne Engelen, blz. 135
Samen Deskundig. Cliënten in dialoog met hulpverleners. Hilly Beuving en Lideke van Oosterum, blz. 141
TOED: Opleiding voor ervaringsdeskundigen, Harrie van Haaster, Jean Knooren en Chris Wesenbeek, blz. 149
’Ik ben gek, en wat dan nog?’ De stigmatisering van ‘gekken’, Leendert A. Hartog, blz. 161
De samenleving, dat zijn wij! Persoonlijke ervaringen met stigmatisering, Wilma Boevink, blz. 169
Ik ben geen psychiatrische ziekte! Herstellen van schizofrenie, Patricia Deegan, blz. 175
Afkicken en herstel, de weg terug, Liesbeth Vollemans, blz. 185
Over reservaten en een bijna paradijselijke ervaring in de psychiatrie. Dertig jaar hulp, hulpverleners en mijn menselijke voorkeur, Wouter van Doorn, blz. 191
Rehabilitatiescholing en herstel, Jos Dröes, blz. 197
De wij-zij-kloof, Tom van Wel, blz. 205
Epiloog. De kracht van het herstelbegrip. Jaap van Weeghel, blz. 211
Over de auteurs, blz. 219
donderdag 2 februari 2012
Vrijwel alle daklozen in Drenthe onder dak - YouTube
Vrijwel alle daklozen in Drenthe onder dak - YouTube
ASSEN - Vrijwel alle daklozen in Drenthe zijn onder dak. Dat verwacht de GGD in onze provincie.
Sinds een aantal dagen is de winterregeling van kracht. Daarbij werken diverse instanties samen om mensen zonder goed onderdak te helpen. Volgens Annegreet Groenveld van de GGD is het drukker dan gebruikelijk. ''Je merkt dat er een grotere aanloop is, bijvoorbeeld in Emmen en Nieuw-Amsterdam. Daar overnachten normaal twee of drie mensen, nu zeven of acht.''
De extra aanloop is goed op te vangen. ''Geen probleem, er worden gewoon extra bedden bijgezet'', zegt Groenveld. ''Bovendien worden er geen mensen geweigerd.'' GGD heeft de indruk dat alle daklozen in beeld zijn gebracht. ''In ieder geval de mensen die echt op straat leven. Waar we minder zicht op hebben zijn de mensen die zonder gas en licht zitten. Als mensen het idee hebben dat anderen in slechte omstandigheden leven kunnen ze bellen met het meldpunt 0900- 3722722.''
http://youtu.be/f0z0iByP9ss
ASSEN - Vrijwel alle daklozen in Drenthe zijn onder dak. Dat verwacht de GGD in onze provincie.
Sinds een aantal dagen is de winterregeling van kracht. Daarbij werken diverse instanties samen om mensen zonder goed onderdak te helpen. Volgens Annegreet Groenveld van de GGD is het drukker dan gebruikelijk. ''Je merkt dat er een grotere aanloop is, bijvoorbeeld in Emmen en Nieuw-Amsterdam. Daar overnachten normaal twee of drie mensen, nu zeven of acht.''
De extra aanloop is goed op te vangen. ''Geen probleem, er worden gewoon extra bedden bijgezet'', zegt Groenveld. ''Bovendien worden er geen mensen geweigerd.'' GGD heeft de indruk dat alle daklozen in beeld zijn gebracht. ''In ieder geval de mensen die echt op straat leven. Waar we minder zicht op hebben zijn de mensen die zonder gas en licht zitten. Als mensen het idee hebben dat anderen in slechte omstandigheden leven kunnen ze bellen met het meldpunt 0900- 3722722.''
http://youtu.be/f0z0iByP9ss
maandag 30 januari 2012
Uitbehandeld, maar niet opgegeven (www.hoffilm.eu) Van macht naar dienstbaarheid
www.axenza.nl/.../Rehabilitatieartikel%20Detlef%20Petry.doc
Dienstbaar zijn aan mensen met een ernstig psychisch lijden
Samen onderweg naar geborgenheid en bevrijding
Detlef Petry
In het psychiatrisch ziekenhuis Vijverdal (sinds 1 juli 2007 gefuseerd met Mondriaan Zorgroep) in Maastricht heeft zich de afgelopen dertig jaar een levenspraktijk ontwikkeld tussen mensen met een ernstig psychisch lijden, hun familieleden en hun hulpverleners.
De herwaardering als mens met zijn unieke levensgeschiedenis binnen zijn eigen familie staat centraal. Zelfervaring en zelfhulp zijn de basis.
In dit artikel wordt de exodus uit de inrichting en het dienstverlenen bij de mensen thuis in de wijk beschreven. Het doel is een gelijkwaardig burgerschap voor deze (nog) ‘ongelijke burgers’. Kan een paradigmawissel plaats vinden van macht en beheersing naar dienstbaarheid?
Uitbehandeld, maar niet opgegeven (www.hoffilm.eu)
Van macht naar dienstbaarheid
In 1978 zijn wij met een onervaren team in Vijverdal begonnen om ons het lot aan te trekken van 200 ‘chronisch psychiatrische patiënten’, die er toen langdurig verbleven.
De eerste jaren zijn wij als team op zoek gegaan naar een gemeenschappelijke visie en maakten wij samen een enorme ‘worsteling’ door: met deze mensen , hun familieleden en met ons zelf als hulpverleners, de Triade (Petry,1997).
1978 was ook het jaar van de ‘Democratische Psychiatrie’ in Triëst: Franco Basaglia had op basis van de Wet 180 in Italië de inrichting in Triëst gesloten en is naar zeven wijkcentra in de stad Triëst verhuisd om van daaruit een democratische psychiatrie voor de mensen te bieden ( Basaglia, 2002).
Het was tevens het jaar dat ik de engelse psychiater Douglas Bennett van het Maudsley-Instituut in London leerde kennen. Hij zou later mijn inspitator en vriend worden tijdens onze weg van Rehabilitatie in Maastricht, maar ook voor de rest van Nederland (Bennett, 1991).
Het ontwikkelen van de Rehabilitatie heeft ons de weg gewezen het medisch model achter ons te laten.
Tijdens de jaren van worsteling werden wij ons bewust van de langdurigheid van de processen. Vrij snel voelden wij, dat het niet om de ziektegeschiedenis gaat , maar om hun levens. Daarom raakten wij begaan met hun levensgeschiedenissen. Middels ‘Rehistorisering’ gingen wij actief op zoek naar hun verleden, hun geboorteplaatsen en hun familieleden (Beek, 2007).
Vooral het samen optrekken in een actieve gemeenschap was zeer belangrijk en waardevol. Daardoor begrepen wij dat deze mensen niet alleen een ‘diagnose’ hebben, maar een levensprobleem. Een levensprobleem, dat langzaam is ontstaan in hun jeugd en soms hun hele leven verwoestte en nog altijd voortduurt.
Zo hoorden wij van de mensen zelf, hoe dit in het veleden is ontstaan en wat zij zelf hebben geprobeerd om er iets tegen te doen, voordat zij met de psychiatrie in aanraking kwamen.
Dat eindigde meestal tot traumatische opnames en verwoestende medicaliseringen met gevolgen voor hun verdere levens. Door deze zelfervaring en pogingen tot zelfhulp begrepen wij hun werklijke vragen: aandachtig luisteren naar hun verhalen en er daadwerkelijk iets mee te doen.
Een andere omgang met hun familieden opende ons een nieuwe horizon.
Zij werden bevrijd van hun schuldgevoelens en waren blij dat hun ziek familielid in de schoot van de familie terugkeerde.
Wij begrepen , dat door de langdurigheid meerdere generaties binnen een familie betrokken waren: ouders, broers , zussen en kinderen. Wij moesten ons instellen op langdurige levensprocessen.
Door deze gemeenschappelijke ervaringen moesten wij onze attitude veranderen. Het verlaten van de machtspositie was het eerste en direct daarop volgde het gelijkwaardig met elkaar omgaan. Wij als hulpverleners durfden ons bloot te stellen als mens.
Door een houding van gelijkwaardigheid, respect, openheid, eerlijkheid, geduld en uithoudingsvermogen werd de afstand tussen de betrokkenen duidelijk verminderd. Omdat deze processen traag verlopen moeste wij ons instellen op een ander levenstempo.De langzaamheid werd een sleutelbegrip.
Uiteindelijk moesten wij waarmaken wat wij hadden beloofd. Een echte relatie tussen mensen is gebaseerd op vertrouwen en op trouw , soms levenslang.
Door het handelen binnen een triade , het zoeken naar het verleden, het samen actief invullen van het heden, het onvoorwaardelijke volhouden en trouw zijn ontstond er met de tijd een gemeenschappelijk ‘wij-gevoel’.
Mensen met een ernstig psychisch lijden konden weer keuzes maken.
Langzaam gloorde weer een sprankje hoop aan de horizon. De hoop kon groeien tot zelfvertrouwen: ik neem mijn leven weer in eigen handen. De mens met een ernstig lijden weord een actief handelend mens en er kwam weer beweging in het statische proces van het verleden.
Zij konden onafhankelijker worden van hun familieleden en hun hulpverleners.Vrijheid was e beste ‘therapie’.
Hun herstel werd een feit.
Voor de familieleden betekende dit een bevrijding en geruststelling.
Maar de hulpverlener heeft een ook een grote verandering doorgemaakt.
Vertrokken vanuit een machtspositie werd de hulpverlener een levensbegeleider (chronos-euregio.org/index_new.html). Dit kon groeien tot vriendschap.
Voor mij is voor hulpverleners dit de hoogste trede op de ladder van professionaliteit, die hij kan bereiken. Hij werd bezield toen hij zag dat zijn ‘patiënt’ op weg was om een gelijkwaardige medeburger te worden. Zij zijn doorgedrongen tot de harten van deze mensen.(Petry, 2005; www.onderweg.info).
De psychiatrie gaat de wijk in
Leven waar je thuis bent (Dörner, 2007)
De meeste van de 200 mensen uit 1978 wonen inmiddels zelfstandig of in Beschermende Woonvormen in de stad Maastricht en de omliggende dorpen. Zij worden al twintig jaar begeleid door hulpverleners met bezieling: het ‘still ongoing’ Rehabilitatieteam.
.
Een kleine groep woont in huizen (‘A ward in a house’) aan de rand van een volledig veranderd Vijverdal (Klijn, 2007). Deze mensen werden binnen de psychiatrie het meest verwaarloosd . Maar ook zij zijn op de weg naar herstel, alleen al door een menswaardige leefomgeving,De Hage. Hun dagelijks leven staat centraal en zij worden bijgestaan door levensbegeleiders.
De Hoogbouw van Vijverdal is op 14 april 2007 om 14.00 uur binnen 30 seconden geïmplodeerd. Voor mij de meest symbolische daad van bevrijding.
(www.youtube.com search:Vijverdal).
-- HIER: EEN OF DRIE FOTOS VIJVERDAL: Titel: Een ster is gevallen.
Sinds 1990 heeft Zuid Limburg de vrijwilligersorganisatie Horizon, waar 170 vrijwilligers evenveel mensen als maatjes begeleiden. De triade gaat zich verbreden.Andere burgers staan hen terzijde als vrienden .(www.vriendendiensthorizon.nl).
Naast het ‘still ongoing’ Rehabilitatieteam werkten in de afgelopen 6 jaar 3 ACT-teams ambulant in de stad Maastricht met veel succes. De opnamecijfers zijn duidelijk gedaald en er is veel kennis opgedaan in de normale leefwereld van mensen.
Tot voor kort werkten deze vier teams allen in Maastricht en omgeving, zonder een afgebakend territorium per team. Zo kon het gebeuren, dat hulpverleners van de vier teams elkaar tegen kwamen in dezelfde wijk.
Vanaf het begin van dit jaar werken deze vier teams samen binnen de Zorglijn Integrale Zorg van de Mondriaan Zorggroep onder de naam ‘wijkteams’ in de vier stadsdelen van Maastricht, volgens de gemeentelijke indeling in vier stadsdelen.
De patiënten uit de verschillende stadsdelen worden per postcode van de stadsdelen toegewezen naar de verschillende teams.
Dit transformatieproces is momenteel in volle gang en nog lang niet afgesloten.
Niet alleen mensen vanuit de kliniek gaan met ontslag, maar met vereende krachten wordt geprobeerd, mensen die beginnen aan een lang psychisch lijden in hun vertrouwde leefomgeving te houden en hun een landurige opname in een psychiatrische kliniek te besparen. Met transmurale teams wordt dit mogelijk.
De burgers staan centraal in hun vertrouwde omgeving: de familie, vrienden, buren en de wijk.
Inmiddels leggen wij contacten met andere maatschappelijke organisaties in de stadsdelen, die elkaar nodig hebben: maatschappelijk werk, sociale dienst van de gemeente, woningbouwcorporaties, politie, huisartsen en thuiszorg.
Een gedegen kennis van de socio-culturele context is hierbij een vereiste (scholen, bedrijven,
winkels, kerkgemeenschappen).
De hulpverleners van deze wijkteams zijn sociaal bevlogen mensen met een goede vakkennis. .
Er bestaat geen contra-indicatie, tenminste niet voor een eerste contact. Het gaat om acute en chronische problematiek, jonge en oude mensen, verslaafden mensen, dak-en thuisloze mensen ,om mensen die met justitie in aanraking zijn gekomen en verstandelijk gehandicapte mensen.
Een wijkteam is multidisciplinaar samen gesteld . De verpleegkundige is de spil van elk team, hij of zij legt de eerste contacten, gaat deze ook verder onderhouden en functioneet als coördinatiepunt rondom de cliënt. Zij kunnen terugvallen op een multidisciplinair psychiatrisch team met een psycholoog, maatschappelijk werker, arts-assistent psychiatrie en een psychiater. Een ervaringsdeskundige maakt ook ook deel uit van deze teams.. Mensen met zelfervaring in psychisch lijden worden gewaardeerde partners. In de toekomst komen er hopelijk nog meer ervaringsdeskundigen in elk team bij!
Voor het begeleiden van mensen met een ernstig psychisch lijden heeft men in eerste instantie geen medisch specialist nodig, maar specialisten van het dagelijks leven. Mensen met het hart op de goede plek: specialisten van geduld.
Alle voordelen van Rehabilitatie en ACT worden geïntegreerd en komen ten goede aan onze mensen.
Een intensive scholing voor alle medewerkers is hierbij uitermate belangrijk.
De acute psychiatrie (kliniek en outreaching) wordt in deze teams geïntegreerd, om te proberen opnames te voorkomen of de opnames, indien nodig, menslijker te laten verlopen. Het terugdringen van dwangmiddelen staat hoog in het vaandel.
In de loop van tijd worden medewerkers van andere GGZ-instellingen in elk team geïntegreerd:
Een SPV-er van de verslavingszorg. Dit is een verademing voor het klassieke psychiatrische team, omdat hier praktisch geen expertise op dit gebied bestond.
Een SPV-er van de OGGZ, die op deze manier ook de dak- en thuislozen en zwervers weer terugbrengt in de medeverantwoordelijkheid van de psychiatrie.
Het PIT-project kan laagdrempelig worden ingeschakeld, als er behoefte bestaat aan intensieve thuiszorg, bijvoorbeeld na ontslag uit de kliniek.
Een medewerker van het project arbeidsïntegratie (In Maastricht ‘Traject’) kan vroegtijdig ingeschakeld worden, om ook op dit gebied alle mogelijkheden te onderzoeken of zelfs te realiseren.
Voor mensen, die met justitie in aanraking zijn gekomen of al in de gevangenis zitten, worden betere contacten met justitie, reclassering en de gevangenissen onderzocht.
Men kan denken aan ‘Inreachingteams’ voor de gevangenissen.
Voor de RIBW Heuvelland en Maasvallei neemt elk team voor bepaalde woonhuizen een consultatie-of behandelfunctie waar.
Voor mensen met een verstandelijk handicap en psychische problemen bestaat vele jaren al een samenwerkingscircuit met de verstandelijk gehandicaptenzorg (in Maastricht de Stichting Radar) ( Petry, 1995).
Elk team heeft naast zijn inspanningenin de wijk ook taken en verantwoordelijkheden in de klinik.Tot nu toe stonden de `long-stay` afdelingen alleen onder de verantwoordelijheid van het Rehabilitatieteam. De ACT-teams worden nu ook medeverantwoordelijk voor deze ‘long-stay’ afdelingen.
Voor mij persoonlijk is deze wijze van transmuraal werken een grote doorbraak.
Een van onze belangrijkste partners bij het wijkgericht werken is gemeente. Samen met de stadsdeelbeheerders vanuit de gemeente zullen wij deze complexe samenwerkingsverbanden in de stadsdelen verder uitbouwen. De psychiatrie neemt haar aandeel in de herstructurering van de wijken..
Alleen door deze lange weg kan het negatieve beeld van de psychiatrie bij de burgers op langere termijn veranderen (Barrett,1996).
Wij willen in de wijken samen met de andere maatschappelijke organisaties wijkcentra gaan opzetten, die mij doen denken aan een ‘Centro Mentale’ van F. Basaglia in Triëst.
De wijkteams hebben hier hun basis en zijn hier dagelijks aanwezig: zichtbaar en voelbaar voor de burgers uit de wijken en ook voor de andere maatschappelijke organisaties.
Vertrekkend vanuit een lokatie, nu nog Vijverdal, is op termijn niet meer voldoende.
De psychiatrie id deel van de maatschappelijke werkelijkheid van burgers en trekt zich niet meer terug op een eiland: De tijd van het navelstaren op hun eigen insteling is voorbij.
Zou mijn droom toch nog werkelijkheid worden:
Triëst aan de Maas : ` MaasTriëst`
Communale psychiatrie
Van ongelijke burgers worden onze mensen gelijkwaardige burgers
Na dertg jaar levenspraktijk in de psychiatrie ben ik vrij optimistisch over deze ontwikkelingen. Ik heb wel vele onnodige verandering in de psychiatrie in Nederland meegemaakt, die deze ontwikkeling behoorlijk hebben vertraagd.
De psychiatrie in Nederland is volop in beweging met vele positive ideeën en praktijken.
Toch is er volgens mij nog te veel competitie, als wij het doel niet uit het oog willen verliezen: Dienstbaar zijn aan mensen met een ernstig psychisch lijden.
Er ontbreekt, zeker voor deze kwetsbare burgers, nog een landelijke ‘Bindende Zorg’ met een voor elke regio duidelijke regie en opdracht.
Maar wie moet dat doen? De politiek in Nederland heeft hierin geen duidelijk wettelijk kader aangereikkt, waardoor per regio wettelijk verplichte zorg geboden moet worden.
Van A.Querido tot de ``Psychiatrie-concerns``
Nederland is een land met een lange sociaal-psychiatrische geschiedenis. Vooral Prof. Dr. A.Querido (1901-1983) heeft vanaf 1931 in Amsterdam de sociale psychiatrie in Amsterdam in de praktijk omgezet. Als hoofd van de Afdeling Zenuw-en Geesteszieken van de GGD in Amsterdam kreeg hij de verantwoordelijkheid voor de Amsterdamse psychiatrische patiënten, die bij gebrek aan een eigen gemeentelijke inrichting, wijd en zijd over het land in psychiatrische inrichtingen werden verpleegd. Binnen enkele jaren zag hij de kans het aantal opgenomen patiënten drastisch te verminderen. Zowel voor-als nazorg kregen nu de nodige aandacht en hieruit ontwikkelde zich een gemeentelijk apparaat voor sociale psychiatrie, die de ambulante zorg voor psychiatrische patiënten op zich nam (Heerma van Voss, 1980).
In wezen heeft Querido als eerste het idee van ‘transmuraal werken’ in de praktijk omgezet.
Ik vraag mij af waarom dit idee niet in heel Nederland gehoor vond en in de praktijk werd omgezet. Dan had zich de nederlandse psychiatrie veel politieke, bestuurlijke en competitieve problemen kunnen besparen. En uiteraard ook veel geld, dat hierdoor aan de directe zorg werd onttrokken.
In de Structuurnota in 1974 door Staatssecretaris Hendriks werd een inhoudelijke denkfout gemaakt, die het idee van Querido volledig negeerde: De Echelonering.
Politiek gezien was het tevens een poging tot kostenbesparing.
In de eerste lijn huisartsen, in de tweede lijn ambulante zorg door de RIAGG en de derde lijn het APZ. Hierdoor werd al vroeg de kiem gelegd voor het verwijderen van de transmurale gedachte (Shepherd, 1989).
In de komende jaren ontstond een nog grotere lappendeken van de psychiatrie in Nederland: Naast APZ,RIAGG, RIBW ontstond de OGGZ.
Omdat de psychiatrie het probleem van dak-en thuislozen niet tijdig als haar medeverantwoordelijkheid heeft opgepakt , kwam er opnieuw een institutie bij.
De opkomende verslavingszorg (CAD) werd in het begin door de psychiatrie ook niet adequaat als haar medeverantwoordelijkheid gezien.
In plaats van een regiepunt in elke regio, ontstonden verschillende instituties, die elkaar beconcurreerden of niet voldoende samenwerkten.
In al deze verschillende instituties werkten en werken wel een groot aantal basiswerkers, goed gemotiveerd met een bezieling.
Vooral de Rehabilitatiebeweging heeft in Nederland in de afgelopen twintig jaar zich ontfermt over deze mensen: Door talloze scholingen en andere activiteiten in het hele land zijn veel hulpverleners van Nederland in de praktijk aan de slag gegaan met Rehabilitatie.De maatschappelijke bijdrage aan de herwaardering van deze mensen kan niet hoog genoeg gewaardeerd worden. (www.kenniscentrumrehabilitatie.nl)
De ACT-beweging heeft in Nederland de afgelopen 10 jaar belangrijke nieuwe impulse gegeven om zich aktiever en assertiever in te gaan zetten voor de mensen ,die in de samenleving willen verblijven.( Mulder,2006)
In de 90-er jaren begonnen door de neo-liberale reorganisatie binnen de psychiatrie de fusieprocessen van deze instituties. Zo onstonden nieuwe machtige ‘Psychiatrie-Concerns’, die zich volop in de marktwerking hebben gestort (Petry, 2007).
Door de concurrentie op de markt ontstond een grote druk op het zoeken van ‘nieuwe producten’. En dat in eerste instantie op de markt van de ‘kleine psychiatrie’, beter gezegd de ‘Neo-Psychiatrie’.
Als een vloedgolf kwamen nieuwe ‘diagnosen’ (producten) bij en verhogden de omzet. Deze enkelvoudige producten, die ‘quick and easy’ te managen en te behandelen waren, werden bij het zorgkantoor aangeboden en ook gehonoreerd, omdat het uit het oogpunt van de verzekeraars goedkopere producten waren. Een voor de farmaceutische industrie een zeer lucratieve ontwilleing. (www.devrijepsych.nl, Schernus, 2007).
Maar waar bleef de ‘grote psychiatrie’, de mensen met een ernstig en langdurig psychisch lijden en een meervoudige problematiek? Zij waren `long and complicated`en waren minder aantrekkelijk voor de verzekeringsmaatschappijen.Zij kosten te veel en zijn een niet te calculeren kostenrisico.
Maar juist deze doelgroep zou de ‘core-business’ moeten zijn van de psychiatrie.
Dienstbaarheid binnen de marktwerking -- een paradox?
Gebaseerd op onze dertig jarige levenspraktijk in Maastricht wil ik een poging wagen hoe wij voor deze doelgroep in de toekomst hun zorg veilig kunnen stellen binnen de marktwerking.
Ik ben ervan overtuigd dat de Herstelbeweging van ervaringsdeskundigen in Nederland de vinger op de zere plek heeft gelegd. Het gaat bij deze kwetsbare burgers om hun zelfervaring en hun pogingen tot zelfhulp. Aan hen moeten wij als hulpverleners dienstbaar zijn en niet proberen hen nog langer willen beheersen of managen. Deze Herstelbeweging moet volledig in handen blijven van de ervaringsdeskundigen. Wij als hulpverleners moeten deze beweging alleen met alle kracht ondersteunen en zeker niet in ons ‘psychiatrisch systeem’ willen integreren.
Dan zie ik nu al in een psychiatrische inrichting een bord op de deur van een afdeling staan:
‘Afdeling voor Herstel’. Niet voor te stellen!
De Herstelbeweging leverd een niet te onerschatten bijdrage aan een hoognodige paradigmawissel in de psychiatrie. Weg van de beheersing en het managen van mensen naar een primair dienstbare houding van hulpverleners (Boevink, 2007; Prins, 2006).
-- HIER FOTO T-Shirt en text: I am evidence-- Titel: Ervaringsdeskundige --
Wij moeten kwetsbare burgers in ons midden nemen,verglijkbaar met een draaiende schijf. In het midden is het veiliger dan aan de rand. Het gevaar van afstoting is daar veel groter.
Deze mensen zijn door hun kwetsbaarheid gebonden aan hun vertrouwde omgeving van familie en buurt. Zij staan er vaak alleen voor zonder veel vrienden of werk.
Zij begrijpen de technocratische ‘wartaal’ van de markt niet en zij hebben niet voldoende geld om in de samenleving als ‘consument’ grote sprongen te maken. Zij kunnen als `klant` niet meedingen in de concurrentiestrijd van de markt.
Juist zij hebben grote behoefte aan tussenmenselijke contacten met het accent op aanwezigheid, liefde, trouw en een begrijpelijke mensentaal.
Hoe kunnen wij als Psychiatrie deze mensen dienstbaar zijn in hun vertrouwde leefomgeving?
1. Door een regionaal zorgsysteem, dat gebonden is aan een omschreven territorium.
Dit houdt rekening met hun lokale gebondenheid.
(zie paragraaf: Psychiatrie gaat de Wijk in).
2. Het ondersteunen van en dienstbaar zijn aan belangenbehartiging (cliënten en familie) op regionaal, nationaal en internationaal niveau.
Te denken valt aan het oprichten van een lokaal ‘GGz-onafhankelijk Cliëntenplatform’, waar de betrokkenen zelf medezeggenschap hebben in zijn werkelijke betekenis .
Hierbij hoort ook de nog actievere ondersteuning van de HEE-beweging (Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid) op lokaal, nationaal en internationaal niveau.
3. Het ondersteunen van en dienstbaar zijn aan de diverse activiteiten vanuit het maatschappelijk middenveld: kwartiermaken, multilogen, wegloophuizen etc. (Kal, 2001).
Ons doel is, dat mensen met een ernstig psychisch lijden van ‘Ongelijke Burgers’ op den duur mensen worden met een volwaardig burgerschap.
De levenspraktijk van dertig jaar hier in Maastricht wordt vanaf 2007 door een kwalitatief, etnografisch onderzoek op zijn merites getoetst.:
“Ongelijke Burgers. Burgerschap voor mensen met ernstige psychische beperkingen”.
Hierin wordt een geslaagd burgerschap begrepen als interacties die door alle betrokkenen als prettig en acceptabel worden ervaren en die leiden tot betere vormen van samenleven ( Pols, 2001; Pols, 2007).
Voor deze ‘Bindende Zorg’ zou het noodzakelijk en effectiever zijn, om samen een gemeenschappelijke vlag met een gemeenschappelijk gedragen boodschap te zoeken. (Veldhuizen, 2006).
Graag zou ik met dit artikel willen oproepen tot een landelijk debat.
.
Gegeven de complexe situatie in Nederland met zijn diverse `stromingen` zoals Sociale Psychiatrie, Rehabilitatie en ACT zal dit zeker niet gemakkelijk zijn, maar wel spannend kunnen worden.
Als de sociale psychiatrie in de zin van Querido `transmuraal` uitgeoefend zou worden in de praktijk, zou ik de boodschap van een sociale psychiatrie onmiddelijk willen omhelsen.
Wij kunnen ons ook conformeren met de internationaal gebruikelijke nomenclatuur: Community Psychiatry.
Bij ons in Nederland zou de gemeenschappelijke boodschap dan de naam kunnen krijgen : ` `Communale Psychiatrie`.
In deze boodschap ligt namelijk besloten, dat wij uitgaan van mensen binnen de gehele samenleving van een Gemeenschap of Gemeente.
Daarmee bedoelen wij ook alle burgers,zowelbinnen en als ook buiten een psychiatrische inrichting!
Alleen samen zijn wij sterk om ons voor deze mensen in te gaan zetten en een tegenkracht te vormen tegen een altijd meer oprukkende technocratische marktwerking in de Psychiatrie.
Literatuurlijst
.
Basaglia, F (2002). Die Entscheidung des Psychiaters. Bilanz eines Lebenswerks. Bonn: Psychiatrie-Verlag.
.
Barrett, R. (1996).The psychiatric team and the social definition of schizofrenia.
Cambridge:Publisher Cambridge University Press.
Beek F. van & M. Schuurman (2007). Werken met Levensverhalen en Levensboeken. Houten: Uitgeverij Bohn, Stafleu,van Loghum.
Bennett, D.H.& H. Freeman (1991). Community Psychiatry. Edinburgh, London, Melbourne, London and Tokyo: Publisher Churchill Livingstone.
Boevink,W., Plooy, A. & Rooyen van, S. ( 2007). Herstel, empowerment en ervaringsdeskundigheid. Van mensen met psychische aandoeningen.
Amsterdam: Uitgeverij SWP.
Dörner, K. ( 2007). Leben und sterben wo ich hingehöre. Neumünster: Paranus-Verlag.
Heerma van Voss, A.J. (1980) . “Querido: Over het ontstaan van de sociale psychiatrie in Nederland. Amsterdam: `Vrij Nederland `(6).
Kal, D. (2001). Kwartiermaken. Werken aan ruimte voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Amsterdam: Uitgeverij Boom.
Klijn, A. (2007). Vijverdal Maastricht. Biografie van een gebouw. Hilversum:
Uitgeverij Verloren.
Mulder, C.L. & H. Kroon (2006). Assertive Community Treatment.Amsterdam: Uitgeverij Boom.
Petry,D., M.H.R. Nuy & M.J. Haveman (1995). De vuurtoren. Het grensgebied tussen de psychiatrische zorg en de zorg voor verstandelijk gehandicapten. Amsterdam: Uitgeverij SWP.
Petry, D. ( 1997). De ontmaskering. De terugkeer van het eigen gelaat van mensen met chronisch psychische beperkingen. Amsterdam: Uitgeverij SWP.
Petry, D. ( 2005). Onderweg. Een trialogische biografie. Maastricht: Uitgeverij Stichting Onderweg.
Petry, D. ( 2007). Bezieling en beheersing.Deviant (54) p.4 -7
Prins, S. ( 2006) Seitenwechsel.Psychiatrieerfahrene Professionelle erzählen.
Neumünster: Paranus-Verlag.
Pols, J., H.Michon, M. Depla & H. Kroon ( 2001). Rehabilitatie als praktijk.een etnografisch onderzoek in twee psychiatrische ziekenhuizen. Utrecht: Trimbos-instituut, Trimbos-reeks 2001-2.
Pols, J. (2007). Ongelijke Burgers. Burgerschap voor mensen met ernstige psychiatrische beperkingen. Etnografisch onderzoek. Amsterdam: UVA/AMC.
Schernus, R. & F. Bremer ( 2007). Tyrannei des Gelingens. Plädoyer gegen marktkonformes Einheitsdenken in sozialen Arbeitsfeldern. Neumünster: Paranus-Verlag.
Shepherd, G. (1989). Rehabilitatie van de chronisch psychiatrische patiënt. Utrecht/Antwerpen: Uitgeverij Bohn, Scheltema & Holkema.
Veldhuizen, R.van ( 2006). Bindende Zorg. Passage(2), p.5-14
Websites
www.chronos-euregio.org/index_new.html
www.devrijepsych.nl
www.hoffilm.eu
www.kenniscentrumrehabilitatie.nl
www.onderweg.info
www.vriendendiensthorizon.nl
www.youtube.com (search: Vijverdal)
Auteur
Detlef Petry is psychiater in een wijkteam van Maastricht van de ‘Integrale zorg’ van de Mondriaan Zorgroep. Tevens is hij psychiater van De Hage, A ward in a house, aan de rand van Vijverdal.
E-mailadres: d.petry@vijverdal.nl
zaterdag 28 januari 2012
Integrale aanpak inzet ervaringsdeskundigheid veelbelovend
Integrale aanpak inzet ervaringsdeskundigheid veelbelovend
| Integrale aanpak inzet ervaringsdeskundigheid veelbelovend | | | |
| vrijdag, 27 januari 2012 07:41 | |||
Het Transitie-experiment Werk voor ervaringsdeskundigen is vernieuwend in de integrale aanpak van activiteiten. Dat blijkt uit onderzoek van het Trimbos-instituut. Doelstellingen Succesvol Worsteling Hoop N. van Erp, M. van Wezep, A. Meijer, H. Henkens, S. van Rooijen (2011). Werk en opleiding voor ervaringsdeskundigen. Transitie-experiment Eindhoven. Utrecht: Trimbos-instituut. Artikelnummer AF1108. Bron: trimbos.nl |
maandag 23 januari 2012
relatie – Inzicht in de tekenen van depressie | Dysthymestoornis
relatie – Inzicht in de tekenen van depressie | Dysthymestoornis
Het relatie is heel normaal voor ons om ups en downs in ons leven ervaren kan het in aspecten zoals emoties of in financiële redenen.
Mensen die worden geconfronteerd met dit soort problemen kunnen worden over-analyseren en op het einde, zou uiteindelijk op een verdrietig.
Verdriet is een normale reactie op teleurstellingen, tegenslagen en andere obstakels die kan komen langs de weg.
Veel mensen verwijzen naar verdriet als depressie, maar wat ze niet weten is dat een depressie is veel meer dan alleen maar het gevoel van verdriet.
Veel mensen die worden geconfronteerd met deze gemoedstoestand beschrijft depressie als soortgelijke leven in een trieste relatie wereld waar ze zich levenloos, hol en leeg.
Wat ook de borden, depressie is nog steeds zo verschillend van verdriet, maar het is de volgende stap op weg naar depressief.
Deze gevoelens zullen envelop uw vermogen om te studeren, eten, slapen, werken en plezier hebben.
Wanneer je depressief bent negatieve gevoelens zullen worden onverbiddelijk en intens die is als een geest marteling voor de getroffen degenen.
Dit zijn de meest voorkomende symptomen als je echt lijdt relatie aan een klinische depressie, als u zich hopeloos en hulpeloos,
het verliezen van je interesse in je dagelijkse activiteiten, slaap verandert, de eetlust of een plotselinge verandering in gewicht,
onrustig of prikkelbaar, energieverlies, zelfhaat, problemen in concentratie en onverklaarbare pijntjes en pijnen.
Als u merkt dat u veel van deze symptomen ervaart, en je wilt een arts te raadplegen voor verdere hulp.
Je moet echt iets aan te doen, want relatie zoals we allemaal weten, depressie is een belangrijke risicofactor
voor zelfmoord als gevolg van de diepe droefheid en hopeloosheid die verder gaat met zich mee.
Als u denkt dat u of uw familielid is zelfmoord overweegt, kunt u zoeken naar de tekenen van depressie .
Express uw bezorgdheid voor hen en professionele hulp zo snel mogelijk te vinden.
METTA in de GGZ
Altrecht geestelijke gezondheidszorg
METTA in de GGZ (1)
23-1-2012 | 3 reactie(s)Door Wereldmeisje
De eerste jaren dat ik bij mijn therapeute kwam, was ik nauwelijks in staat te praten. Elke week dat ik bij haar zat, kon ik van alle angst amper ademhalen en bewegen. We wisten toen al wel dat het me aan taal ontbrak om mijn innerlijk te verwoorden en ik bij haar met heel veel onvermogen zat. Dat het autisme me hierin ook parten speelde, wisten we nog niet. De chronische traumatisering, die als een rode lijn door mijn leven trok, verklaarde aanvankelijk genoeg.
Mijn therapeute haalde van alles uit de kast om mijn angst te verminderen en me aan de praat te krijgen. Soms zelfs letterlijk, door een boek te pakken en me een therapeutisch erg verantwoord verhaaltje voor te lezen. Af en toe gaf ze me ook een kopie van een artikel dat raakte aan mijn worstelingen. Naadloos kon dat aansluiten. Zo gaf ze me op een dag de tekst ‘liefde geneest’, over dat we soms iemand willen helpen maar niets kunnen doen omdat hij of zij zich afsluit of de omstandigheden toenadering onmogelijk maken. Dan rest ons niets anders dan de liefde, zonder iets terug te verwachten. Een open blijven staan voor hem of haar, tegen alle weerstand in.
Ik wist meteen dat deze tekst op onze behandelrelatie van toepassing was. Opgesloten als ik zat in mijn gevangenis, restte mijn therapeute weinig anders dan geduld. Een van liefde doortrokken geduld dat me bleef uitnodigen tot contact. In al mijn wantrouwen, angst en onveiligheid wist ik dat het liefde was. En niet liefde zoals tussen geliefden, familie of goede vrienden, maar liefde op mens-mens-niveau. Een liefde die zich kenmerkt door een fundamenteel respect voor de ander en gerichtheid op contact, inzet van het hart en wederzijdse positieve intentie. Later wist ik dat deze liefde metta genoemd kon worden; dat mijn therapeute de gave hiervoor in zichzelf ontdekt en verankert had en uitdroeg in haar mens- en therapeut-zijn. Deze metta gaat hand in hand met haar professionaliteit als therapeute. Een gouden combinatie.
Metta betekent zoiets als liefdevolle vriendelijkheid, en samen met mededogen (karuna), medevreugde (mudita) en gelijkmoedigheid (upekkha) vormt zij de brahma vihara: de vier verheven toestanden van de geest in het boeddhisme. Alle vier zijn zij gericht op de eenheid van alles. Metta is een vriendelijkheid die onvoorwaardelijk en onbegrensd is, verdraagzaam en respectvol. En zoals ik onlangs ergens treffend las: ‘metta verzacht en opent het hart naar zichzelf en anderen in een gevoel van verbondenheid en verjaagt het beeld van vervreemding en isolement. Het benadrukt en koestert ‘het goede, ‘het beminnelijke’ van ieder wezen’. Liefdevolle vriendelijkheid kent drie trappen: naar jezelf, naar degene die je lief hebt en naar je vijanden.
Het respect en geduld, het onvoorwaardelijke, positieve en accepterende, en het contact-zoekende in de bejegening van mijn therapeute hebben me al heel ver gebracht. Mijn gevangenis kent inmiddels alleen nog dunne muren, bijna alle buitenmuren zijn er afgebikt. Het is de metta die mij geleerd heeft vertrouwen te krijgen in mijzelf, mijn therapeute en anderen; die mij op de weg van contact, verbondenheid en hart gebracht heeft. Het is diezelfde metta die mij steeds meer overtuigd heeft van haar waarde voor de GGZ: metta als inspiratiebron voor het contact tussen hulpverlener en cliënt, tussen behandelteams en tussen management en medewerkers. De WIJ die metta met zich meebrengt kan voor velen een goudmijn zijn, net als ik deze gevonden heb in mijn metta-therapeute. Het is aan haar dat ik deze blogserie over ‘METTA in de GGZ’ opdraag.
Wereldmeisje
woensdag 11 januari 2012
Ervaringsverhalen | Wat zijn ervaringsverhalen?
Ervaringsverhalen | Wat zijn ervaringsverhalen?
Wat zijn ervaringsverhalen?
Ervaringsverhalen zijn verhalen die door de persoon zelf zijn opgeschreven en/of verteld en die gaan over wat de persoon bezighoudt.
Ervaringen kunnen op drie verschillende wijzen weergegeven worden:
- Levensverhalen.
Verhalen van mensen waarbij teruggeblikt wordt op hun gehele leven. Indien er slechts één levensverhaal in een boek verschijnt wordt dit een egodocument genoemd. - Ervaringsverhalen.
Ervaringsverhalen zijn verhalen van mensen die terugblikken op een specifieke gebeurtenis of ervaring in hun leven. Er zijn ervaringsverhalen van de persoon zelf, van broers en zussen van...., van familieleden van...., van kinderen van...., van betrokken professionals etc. - Herstelverhalen.
Herstelverhalen wordt als term gebruikt binnen de herstelgerichte zorg als onderdeel van de rehabilitatie van mensen met ernstige, langdurige psychiatrische aandoeningen. Het zijn verhalen van mensen die herstellen van een psychiatrische aandoening (waaronder verslaving) en die ingaan op thema's als zingeving en identiteit. Herstel impliceert volgens Boevink een actieve acceptatie van problemen en beperkingen, en een geleidelijke inwisseling van de cliënt-identiteit naar burgerschap (Boevink, 2008 in: Korevaar en Dröes, 2008).
De waarde van ervaringsverhalen
De waarde van ervaringsverhalen wordt bepaald door drie perspectieven, te weten:
(gebaseerd op Haas- Berger, 1998. Als er staat ‘leven met…’ wordt op deze site bedoeld het leven met de ingrijpende gebeurtenis, de psychiatrische aandoening of de verslaving)
1 het perspectief van de schrijver, waarin ervaringsverhalen waarde hebben als een manier om de wereld opnieuw vorm te geven. De verhalen zijn belangrijk om te kunnen zeggen hoe het is om te leven met … , om de eigen identiteit verder te ontwikkelen en om kenbaar te (leren) maken welke hulp en ondersteuning nodig zijn;
2 het lotgenotenperspectief, waarin het lezen van ervaringsverhalen troost en herkenning biedt, gedachten kan ordenen en inzicht geeft in de wereld van het leven met .....
3 het perspectief van buitenstaanders, zoals naasten, wetenschappers en werkers in de gezondheidszorg, voor wie het lezen van ervaringsverhalen vaak een sleutel is om inzicht te krijgen in het leven van iemand met .....
Met betrekking tot levensverhalen is een verhaal dat opgeschreven is daarnaast waardevol omdat de ervaringen bewaard worden voor als je er ooit niet meer zult zijn. Je naasten kunnen het met jouw toestemming lezen en een beeld krijgen van jouw ervaringen, achtergrond, herstelperiode en/of familiegeschiedenis.
Wat is het nut van het eigen verhaal?
Een verhaal benadrukt het besef van eigen kracht en eigen identiteit. Het maakt ruimte voor het besef dat de schrijver zelf bepaalde veranderingen tot stand heeft gebracht (Dröes, 2008, p. 299, in: Korevaar en Dröes, 2008). Het verhaal is een bron van identiteit en zingeving.
Al schrijvend of vertellend ontdekt hij soms zelf al schakels tussen oorzaak en gevolg, waardoor nieuw inzicht kan ontstaan. Er ontstaat begrip door het geheel van vertellen, herinneren, herdefiniëren en het spannen van rode draden tussen verleden, visie en verwachting. Zo wordt langzaam zichtbaar hoe het eigen drama is ontstaan en bepaalde ontwikkelingen tot een bepaalde afloop hebben geleid (Swagerman, p. 429, 2010 in: Bohlmeijer, Mies & Westerhof (2010).
Emoties krijgen een structuur. Mensen die vast zitten in hun weetjes worden geholpen met ‘wat als’ vragen. En mensen die te veel fantasie hebben en eindeloze associaties maken, hebben structuur en rationaliteit nodig. Aan de hand van het langslopen van verschillende thema’s krijgt het verhaal structuur (Swagerman, p. 429, 2010 in: Bohlmeijer, Mies & Westerhof (2010). Een eigen verhaal maakt het de schrijver / verteller makkelijker om zijn verleden op een rijtje te zetten en te verwerken. Daarnaast versterkt het zijn zelfbeeld en identiteit (Beek & Schuurman, 2007).
Het verhaal geeft de mogelijkheid het te delen met naasten of lotgenoten. Hierdoor kan het de relatie met de familie en het sociale netwerk verstevigen. Voor lotgenoten geeft het verhaal de mogelijkheid om erkenning en herkenning te zoeken bij elkaar. Het kan vertrouwen scheppen in een lotgenotengroep om de verhalen te delen met elkaar.
Als het verhaal gepubliceerd wordt op een site of in een boek is dat een extra kroon op het werk. Andere jongeren of volwassenen helpen met je eigen verhaal is iets waar je kracht uit put. Het geeft je een actieve rol in de samenleving.
Voor de hulpverlener betekenen verhalen een beter contact met de cliënt als schrijver of verteller. Zorg en ondersteuning kunnen dan beter op de cliënt afgestemd worden. Bij het maken van een verhaal ben je totaal gericht op de cliënt en niet op je eigen vraagstelling. Je neemt de tijd voor zijn verhaal en luistert naar wat hij heeft ervaren. De cliënt is expert van zijn leven en neemt de hulpverlener mee in zijn kennis, ervaringen en belevingswereld.
Welke mogelijkheden heb je voor het werken met verhalen?
Iedereen kan zijn eigen levensverhaal, ervaringsverhaal of herstelverhaal opschrijven of tekenen (autobiografisch schrijven). Onder de tabbladen 'tips voor het schrijven' (een voor jongeren en een voor volwassenen) vind je enkele tips die je kunnen ondersteunen bij het schrijven. Onder het thema 'autobiografisch schrijven' vind je zelfhulpboeken ter ondersteuning van het schrijven van je verhaal.
De professional kan binnen alle doelgroepen kinderen, jongeren, volwassenen en ouderen werken met levensverhalen, ervaringsverhalen of herstelverhalen. Je kan ten eerste je cliënt helpen zijn verhaal op te schrijven of te tekenen. Het verhaal staat dan ten dienste van de cliënt zelf en de cliënt bepaalt wat hij met het verhaal gaat doen en of dat een plek gaat krijgen in de verdere behandeling. Ten tweede kan je je als professional scholen in de
Abonneren op:
Posts (Atom)