donderdag 17 november 2011

Deelname cursus Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning

Gisteren heb ik de 4e cursusdag gehad van Ervaringsdeskundigheid en Herstelondersteuning GGZ Drenthe.
De cursus is mogelijk gemaakt door GGZ Drenthe en de Hanze Hogeschool Groningen.
123 Mensen solliciteerden voor deze opleidingsmogelijkheid en ik ben 1 van de 10 die de gelukkige is aan deze cursus te mogen deelnemen.

Samen met toekomstige ervaringsdeskundigen, de docenten van de Hanze Hoogeschool en de projectleiders zijn we deze pioniers-uitdaging aangegaan.
Pionieren omdat het scholen en inzetten van ervaringsdeskundigen in de GGZ, voor GGZ Drenthe, nog heel nieuw is en nog in de kinderschoenen staat, dus we vooral leren van elkaar.
Vanzelfsprekend is het daarom dus ook een uitdaging voor iedereen.

De cursus word gegeven op 15 woensdagmiddagen van 13.00 tot 16.00 uur, door 3 ervaringsdeskundigen die aan de Hanze Hogeschool de Groninger Opleiding Ervaringsdeskundigeid (GOED) hebben gevolgd.
Tijdens de bijeenkomsten gaan we aan de slag met ons eigen ervaringsverhaal, deze door het doen van oefeningen en opdrachten uit het cursusboek, zo vorm te geven dat het een meerwaarde kan hebben in de herstelondersteuning van GGZ cliënten.

De projectleiders hebben hun uiterste best gedaan om genoeg stage-opdrachten binnen GGZ Drenthe binnen te slepen, waar iedere cursist mee aan de slag kan gaan alvorens deze zo goed mogelijk onder de cursisten te verdelen. Natuurlijk werd hierbij zo veel mogelijk rekening gehouden met de ervaring, kennis en interesse van de cursisten.

Voor mij er een stage-opdracht bij de Resocialisatie -afdeling van GGZ Drenthe uitgekomen.
Uit de 12 stage opdrachten was het mijn 1e keuze omdat het mij erg leuk lijkt mee te denken in wat voor ondersteuning mensen van deze afdeling kunnen hebben aan de inzet van een ervaringsdeskundige in hun herstel en resocialisatie op de afdeling zelf maar ook richting het weer thuis wonen en alle aspecten die daarbij kunnen horen.

Om daar achter te komen aan mij de opdracht een cliëntenpanel op te richten waarin deelnemers (cliënten en ex-cliënten) aan kunnen geven waar zij iets missen hierin, ideeën hebben over hoe dingen beter kunnen en waar zij meer steun en baat bij zouden hebben in hun herstelproces.

Vandaag heb ik de eerste kennismaking gehad en de rondleiding, a.s. maandag ga ik verder kennis maken bij de opening van de dag op de afdeling en daarna met mijn stage begeleiding afspraken met betrekking tot de stage-opdracht concretiseren.

Ja ik heb er zin aan en zie het als een mooie uitdaging deze opdracht vanuit cliëntperspectief uit te voeren en hoop dat er dan op verder borduurt kan worden in de toekomst.

Of ik hoop ooit als betaalde ervaringsdeskundige aan het werk te kunnen gaan?
Ja natuurlijk hoop ik dat, het zou zoveel meerwaarde hebben voor de hele GGZ maar vooral voor de cliënten, die zijn er vooral bij gebaat. Maar het is ook een zoektocht, iets wat je moet ondergaan, van elkaar willen leren met een gemeenschappelijk doel.
De tijd zal het moeten uitwijzen of er echt op verder geborduurd kan worden voor na de cursus, of het nu betaald word of niet, de GGZ krijgt het er flink van langs de komende jaren met alle bezuinigingen dus het is een kwestie van afwachten, alert en waakzaam blijven in wat gaat komen.

Anita Eggens,
cursist Ervaringsdeskundigheid & Herstelondersteuning GGZ Drenthe.

maandag 14 november 2011

Deze maand is de ongelukkige 100 jarige verjaardag van Schizofrenie

Deze maand is de ongelukkige 100 jarige verjaardag van Schizofrenie

Stelt je eens voor maar een minuut………………

Hoe het leven zou zijn geweest, als je net met de diagnose schizofrenie geconfronteerd was in 1911?
Je zou zijn behandeld met angst en wantrouwen, onderworpen aan een behandeling door trial and error en je mening zouden zijn genegeerd.

Klinkt nogal grimmige niet?

Helaas, mensen met schizofrenie ervaren vaak dezelfde problemen vandaag.

"Ik wens, in de komende tien jaar, mensen met schizofrenie


Niet dat ze 20 jaar eerder sterven.
Niet worden geconfronteerd met stigmatisering en discriminatie, alleen maar omdat ze ziek zijn
of waren.
• Niet worden weg/uit gezet en buitenspel gezet, weg gestopt maar dat ze hun stem laten horen.
• Zullen worden behandeld met respect, compassie
en niet achterdocht. "

• Delfde toegang tot behandeling als mensen met een lichamelijke ziekte

Beschrijving: Beschrijving: Handtekening GGZ OB

donderdag 10 november 2011

project "help mijn buurman (ver) zuipt helpt hulpverleners

project "help mijn buurman (ver) zuipt helpt hulpverleners

Het project is er opgericht te ondersteunen bij hulpverlening.

Wij gaan niet op de stoel van de hulpverlener zitten (dat kunnen en willen we ook niet)

maar is er puur op gericht de cliënt een volwaardig, zo zelfstandig mogelijk bestaan te

bieden. Wij doen dit voor mensen die tegen korsakov aanzitten, door het aanbieden van een

volwaardige maaltijd (eventueel aangevuld met vitamine B1) zodat de lichamelijke motor

weer op gang komt.


Daarnaast zetten wij maatjes (buddy,s) in om te zorgen dat mensen uit hun sociaal

isolement komen.

De maatjes zijn allen ervaringsdeskundigen, die hun verslavingsverleden achter zich

gelaten hebben en weer naar voren kunnen kijken.


Dat dit werkt, is gebleken uit een onderzoek door twee studenten, en zal landelijke

onderzocht worden door het IVO en met geld van ZON MW

Het geheel vloeit voort uit het landelijke convenant, wat wij hebben afgesproken, met

ALLE directeuren in de verslavingszorg en staat bekend als het handvest van Maastricht.


Wij hebben eigenlijke maar 4 vragen aan de client

1. wat ben je kwijt geraakt

2. wat wil je terug

3. wat wil je beslist niet terug

4. hoe kunnen we je daar bij helpen

Voor nadere informatie, zie onderstaand adres, of kijk eens op onze websites

Gerrit Zwart

Stichting V.I.P

Stationsstraat 47 a

7311 NN Apeldoorn

06-17115198

www.vippunt.nl

www.korsakovproject.nl

Psy: Herstelgedachte centraal in nieuwe richtlijn schizofrenie

Psy: Herstelgedachte centraal in nieuwe richtlijn schizofrenie

Herstelgedachte centraal in nieuwe richtlijn schizofrenie

De nieuwe behandelrichtlijn Schizofrenie is sinds januari klaar. Meer dan de vorige benadrukt deze het perspectief van de patiënt. Psychiater Cees Slooff wacht met smart op de daadwerkelijke invoering van de richtlijn. Hij maant de beroepsvereniging van psychiaters tot actie.

Cees Slooff, als psychiater verbonden aan het Psychosecircuit van GGZ Drenthe, was nauw betrokken bij de totstandkoming van de tweede behandelrichtlijn Schizofrenie. Hij omschrijft de toonzetting als ‘hoopvoller en positiever’. De inspiratie voor de nieuwe richtlijn komt uit de herstelbeweging, verklaart Slooff. ‘Herstelondersteunende zorg gaat uit van het perspectief van de patiënt.’

In 2005 verscheen de eerste behandelrichtlijn Schizofrenie. Zijn de inzichten zo snel verouderd dat er nu al een nieuwe richtlijn moet komen?
‘Het vuur van de herstelbeweging grijpt overal om zich heen. De nieuwe opvattingen over herstelondersteunende zorg en ervaringsdeskundigheid zijn enorm inspirerend en een stimulans voor deze vernieuwde richtlijn. Je ziet tegelijkertijd dat er steeds meer wetenschappelijke evidentie komt voor behandel- en rehabilitatiemethodes vanuit cliëntenperspectief. Zoals de technieken voor effectieve bejegening en gelijkwaardige zorgverlening: motivational interviewing en shared decisionmaking. Wat betreft het inzetten van ervaringsdeskundigheid van cliënten en familieleden is de wetenschappelijke evidentie nog wat dun, maar het is wel een dappere ontwikkeling. Daarom doen we in de nieuwe richtlijn wel concrete suggesties over de inzet van ervaringsdeskundigheid.’

Wat vindt u achteraf van de eerste richtlijn? Heeft deze voldoende ingang gevonden in de psychiatrie?
‘De eerste richtlijn was niet om door te komen. Vooral omdat de wetenschappelijke onderbouwing in de tekst was verwerkt. Dat wekte veel irritatie bij degenen die er mee moesten werken. Ze zagen wel dat de richtlijn een belangrijke bijdrage kon leveren aan de kwaliteit van de zorg voor schizofreniepatiënten, maar ze kregen hem door de slechte presentatie niet in de vingers. Met name op het punt van rehabilitatie en de organisatie van de zorg via fact- en act-teams bleef het gebruik van de richtlijn achter. De nieuwe richtlijn is veel toegankelijker en concreter, al had wat mij betreft de wetenschappelijke onderbouwing geheel en al in de bijlage gemogen.’

Zijn er – naast het cliëntperspectief – nog concrete vernieuwingen in de tweede richtlijn?
‘De somatische screening is nieuw. Dat is erg belangrijk voor schizofreniepatiënten want die hebben een grotere kans op bijvoorbeeld diabetes en hartklachten. Daarnaast wordt er geen voorkeur meer uitgesproken voor de nieuwe antipsychotica ten opzichte van de oude. Ze werken beide net zo goed, maar ze verschillen wat betreft bijwerkingen. De behandelaar moet een individueel medicatiebeleid voeren. Het hoofdstuk over rehabilitatie is op basis van het nieuwste onderzoek grondig herzien. En we hebben een hoofdstuk toegevoegd met concrete aanwijzingen voor de implementatie van de richtlijn.’

Invoeren van nieuwe methodes en werkwijzen blijft een lastig karwei. Is dat ook uw eigen ervaring?
‘Ja, ik probeer op dit moment de modules psycho-educatie door de strot van de ggz-instellingen te duwen. Er is een prachtige klapper beschikbaar met zeven modules. Daarin wordt bijna woordelijk beschreven hoe je patiënten en familieleden goed kunt voorlichten over (eerste) psychoses en schizofrenie. Het gebruik van deze modules wordt ondersteund door de richtlijn, ze voldoen aan alle criteria en instellingen kunnen ze voor niks krijgen. Het lukt maar mondjesmaat om ze breed verspreid te krijgen. Veel instellingen bestellen er één, terwijl ze er honderd kunnen krijgen.’

Hoe komt dat, denkt u?
‘Ook al zijn onze modules gratis, het kost wel menskracht en geld om ze in te voeren. Ik ben nu zelf begonnen om ze bij GGZ Drenthe te implementeren. Eén module invoeren kost al gauw 30.000 à 40.000 euro. Voor de implementatie van een hele richtlijn – wil je het tenminste goed doen – moet je denken aan een half tot één miljoen euro. Dat is natuurlijk in deze tijd van bezuinigingen een groot obstakel.’

Is dat ook de reden dat uw eigen beroepsvereniging van psychiaters – de NVvP – niet zo’n haast maakt?
‘Ik weet niet precies waar dat mee te maken heeft. De vorige richtlijn heeft ook meer dan een jaar op de plank gelegen voordat de NVvP met een invoeringsplan kwam. De nieuwe richtlijn is nu al een half jaar klaar. Ik vind het erg jammer dat het zo lang duurt. Ik hoop dat de NVvP snel met een voorstel komt voor de implementatie.’ (ML)

Klik hier voor de concept update richtlijn schizofrenie (maart 2010)

Klik hier voor eerste de multidisciplinaire richtlijn Schizofrenie (2005)

Klik hier voor meer informatie over de modules Psycho-educatie voor mensen met een psychose en hun familieleden

© Psy 03-11-2011

Ik werk nu meer dan 5 jaar in de ggz als ervaringsdeskundige, maar het is bijna onbegonnen werk om de herstelgedachte op het vizier van hulpverleners te krijgen. Symptoomreductie (dat behandeling wordt genoemd..) voert de boventoon. Ervaringsdeskundigen, hoe goed we ook ons best doen, worden 'leuk' gevonden, maar worden vóóral niet serieus genomen.
(wat zal ik maandag weer allemaal over me heen krijgen als collegae deze reactie lezen..)
maurice, een betrokken ervaringsdeskundig medewerker fact.
zo 06/11
LS! Op bladzijde 55 staat nog steeds dezelfde foute conclusie gebaseerd op Deimel&Lohman dat mensen met schizofrenie van nature slapper zouden zijn. Dat onderzoek beweert dat volgens mij helemaal niet, het is wel fout vertaald naar de abstracts van de Pubmed. Er was bijv ook een bekende powerlifter met schizofrenie. Zelf ben ik ook wel eens ongeveer de sterkste van de sportschool geweest. Dus ik kan uit ervaring spreken! VRGR
Sebastiaan Koning, ervaringsdeskundig onderzoeker clientenraad Arkin
zo 06/11
@Mezelf, Van bovenstaande is het bewijs na te lezen in het proefschrift van Gunda Siemsen, Bremen 2005, bladzijde 9 onderaan. Wat me eveneens verbaast is de verwijzing naar Schizophrenia second edition. De third edition is inmiddels uit 2011(ook in mijn bezit). Deze gaat bijna helemaal over genen en biologie, het hoofdstuk patientervaringen is ook weggevallen.
Ik vraag me af of herstel internationaal wel in the picture is. VRGR
Sebastiaan Koning, ervaringsdeskundig onderzoeker clientenraad Arkin
zo 06/11

maandag 7 november 2011

Drenthe ontfermt zich over zorgwekkende zorgmijders | Dokument

Drenthe ontfermt zich over zorgwekkende zorgmijders | Dokument

Drenthe ontfermt zich over zorgwekkende zorgmijders

Verbannen naar Beilen, 7 november 22:55 uur Ned 2

Drentse kliniek voor verslaafde overlastgevers uit de Randstad

In de vier grote steden in de Randstad wonen zo’n 10.000 zorgwekkende zorgmijders, dak- en thuislozen die kampen met ernstige psychiatrische problemen en verslavingsproblematiek. De groep veroorzaakt overlast op straat. In 2006 schrijven de gemeenten samen het Plan van Aanpak Maatschappelijke Opvang dak- en thuislozen. Daarin staat het streven om in 2010 ten minste 60 procent van de 10.000 dak- en thuislozen onder dak te krijgen en betere zorg te bieden.

In 2009 opent aan de rand van Beilen in Drenthe de gesloten psychiatrische kliniek ‘Duurzaam Verblijf’. Ver van de Randstad in het stille Drentse land worden hier de 120 grootste overlastgevers uit Amsterdam en Rotterdam, met een rechterlijke machtiging, opgenomen. In de kliniek met Center Parcs-achtige huisjes, omgeven door hekken en camera’s, hebben de bewoners een eigen appartement met badcel, keuken, slaap- en zitkamer. De materialen waar de woningen van zijn gemaakt kunnen tegen een stootje.

Frans, Wilma en Benji zijn in het verleden op straat regelmatig in aanraking geweest met politie en justitie. Ze hebben verschillende klinieken en gevangenissen van binnen gezien. Nu zijn ze ‘Verbannen naar Beilen’.

Frans voelt zich aanvankelijk ‘helemaal top’ in z´n eigen huisje. Eindelijk rust, al is er een dealende buurman die voor overlast zorgt. Frans gaat het liefst het dorp in, en als hij op straat een ‘lekker kontje’ ziet dan wil hij dat graag hardop zeggen. Hij ervaart het zware ijzeren bewakingshek om Duurzaam Verblijf niet als belemmering. Wat hem betreft blijft hij voor altijd binnen de hekken.

Wilma vindt niet dat ze thuishoort tussen al die gekken. Oké, ze is verslaafd, al 35 jaar, maar daar kan ze mee omgaan. Duurzaam Verblijf is volgens haar zo lek als een mandje. Van alle kanten komen de drugs binnen, terwijl het niet mag. Wilma wil het liefst zo snel mogelijk terug naar Rotterdam. Ze mist het leven op de straat, de contacten en de spanning. Ze slaapt liever in de kou in een kartonnen doos of onder een besneeuwde deken dan in de saaie warmte van het geregelde leven in Beilen.

Het eerste wat Benji in z´n nieuwe appartement buiten de deur zet is z´n bed. Hij wil op de grond slapen. Benji mist het zwervend bestaan, hij slaapt het liefst buiten in de natuur. Hij voelt zich opgesloten in dit ‘rampenkamp’. De hulpverleningstrajecten zijn aan hem niet besteed. Boodschappen doen, eten koken, sporten, je eigen huis schoonmaken, het kost allemaal teveel energie. Benji sleutelt wel eens aan z´n brommer, maar het liefst neemt hij de benen naar het dorp om ‘aan zijn verslaving te werken’, met alle gevolgen van dien.

NCRV Dokument Verbannen naar Beilen toont het leven van de dak- en thuislozen binnen de muren van de gesloten psychiatrische kliniek. De film laat ook de dilemma´s zien waar de behandelaars voor staan: De hulpverleners laveren tussen vrijheidsbeperking en menselijke, psychiatrische behandeling. De bewoners gaan regelmatig met verlof naar het dorp en zorgen daar soms voor overlast, tot ergernis van de dorpsbevolking.

Ondertussen is de Randstad blij: de inspanningen in Drenthe en andere initiatieven voor de opvang van dak- en thuislozen hebben geleid tot forse afname van de overlast.

Verbannen naar Beilen is een film van Caspar Haspels & Jos Kuijer en een productie van de Amsterdamse Filmstichting.

vrijdag 4 november 2011

Cliëntenbeweging aangeslagen door dood patiënt in GGZ-kliniek ‘Niet behandelen is onwettig en onacceptabel’


PERSBERICHT LPGGZ




Cliëntenbeweging aangeslagen door dood patiënt in GGZ-kliniek

‘Niet behandelen is onwettig en onacceptabel’

Utrecht, 4 november 2011

Daags na de uitzending van de EO is het Landelijk Platform GGz nog altijd ontzet over de weigering van een ziekenhuis om een zwaargewonde psychiatrische patiënt te behandelen. De 37-jarige suïcidale Raymond Westendorp was opgenomen in een isoleercel van GGZ-instelling Dimence in Deventer, waar hij zichzelf tot bloedens toe verwondde. De stelselmatige weigering van het naastgelegen Deventer ziekenhuis om hem op te nemen kostte de man na enkele gruwelijke weken zijn leven. Dat bleek uit een reconstructie die het EO-programma De Vijfde Dag gisteravond uitzond. “Afschuwelijk en onverteerbaar”, betitelt Marjan ter Avest, directeur van de Landelijk Platform GGz de gang van zaken.

“Natuurlijk is het lastig omgaan met iemand die zichzelf verwondt”, vervolgt ze. “Maar we hebben het hier over een ernstig zieke man die uiteindelijk volkomen afhankelijk is van de professionele zorg. En als je ziet hoeveel hoogopgeleide professionals erbij betrokken zijn geweest, dan vind ik het onbestaanbaar dat iemand op deze wijze overlijdt. Dit was nooit gebeurd als Raymond geen psychische problemen had. Blijkbaar zijn ziekenhuizen onvoldoende toegerust om mensen die naast somatische klachten een psychische aandoening hebben te behandelen. Maar het niet behandelen van mensen met een psychische aandoening is onverantwoord, onacceptabel en tegen de wet.”

Grote kritiek heeft Ter Avest ook op het optreden van de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ), die ‘ver onder de maat’ heeft gehandeld. “Toen, maar ook nu. De enige toezichthouder die we voor deze kwetsbare groep hebben, neemt genoegen met een intern onderzoek, zwijggeld voor de familie en een rapport dat in de doofpot verdwijnt. Als déze zaak al niet schrijnend genoeg is, wat moet er dan nog gebeuren voordat de inspectie serieus in actie komt? De sombere conclusie die cliënten en familie in de psychiatrie hieruit kunnen trekken is dat men uiteindelijk alleen staat.”

De directeur van het Landelijk Platform GGz is wel te spreken over het verzoek van de Tweede Kamer om een onafhankelijk onderzoek. Want Ter Avest heeft na de reportage nog tal van vragen: Waarom liet Dimence het na om de Inspectie in te schakelen nadat Raymond stelselmatig door het Deventer Ziekenhuis werd weggestuurd? Op welke gronden moest Raymond, sterk verzwakt door gebroken ribben, een geperforeerde long en hersenletsel terug in de isoleer? Zonder matras, pijnstillers, adequate zorg? Waarom werd de familie op afstand gehouden? En waarom werkten alle partijen eraan mee dat de zaak in de doofpot verdween? Ter Avest: “In plaats van de discussie te openen hoe je deze moeilijke groep patiënten moet behandelen, zwijgen beide instellingen én de inspectie het voorval dood en wordt de familie afgekocht. Dit had nooit mogen gebeuren.”