Zorgen voor de familie
02 september 2011
Door: Agnes van Kalmthout
Ze horen bij de patiënt, en we krijgen ze er automatisch bij: de mantelzorgers. We zijn blij met hun betrokkenheid bij de patiënt, en kunnen veel van hen leren. Maar... soms lijkt het alsof er meer werk is aan de familie dan aan de patiënt.
Hier in de psychiatrie stuiten we vooral op onwetendheid, en onbegrip over de situatie en de omgeving. Patiënt en familie hebben vaak nooit iets met psychiatrie te maken gehad en hebben geen idee wat hen te wachten staat. Vaak wordt er ook nog van alles op internet opgezocht, en zo krijgen ze een heel eigen beeld van wat de psychiatrie inhoudt, en wat het ziektebeeld van hun familielid is.
In het uiterste geval heeft iemand een beeld uit ‘One flew over the cuckoo’s nest’ op zijn netvlies staan. Of er wordt gedacht dat na opname van twee weken depressieve vader of moeder weer fluitend buiten staat, ‘want op internet stond een verhaal van een mevrouw waar dat ook zo bij ging!’
Een letterlijke vraag die ooit voor bij is gekomen ‘Hebben jullie die injectie die in ‘de Story’ stond? Want daar wordt mijn moeder vast weer helemaal beter van!’ Moeder was depressief. En de injectie die bedoeld werd, was een maandelijks terugkerend depot, waar sommige patiënten inderdaad baat bij hebben.
Ook wordt negatieve informatie opgeslagen. Vooral over separeren en fixeren maken mensen zich zorgen. ‘Ik wil niet dat mijn vader vastgebonden wordt’, klinkt het dan bij de opname. In het hoofd van de mantelzorger en de familie zit soms al een heel scenario van hoe de opname er zou moeten uitzien.
De realiteit kan dan tegenvallen. Want vader of moeder is niet na twee weken opgeknapt, of knapt helemaal niet op. De op internet opgezochte medicatie werkt niet voor hem/haar, heeft bepaalde bijwerkingen of contra-indicaties. De dokter heeft niet gelijk tijd, en de verpleging kan niet een heel bezoekuur informatie geven.
Een dementerende man at en dronk niet meer, en de familie wilde dolgraag sondevoeding. Ze gingen er helemaal vanuit dat vader straks weer zou gaan eten en lopen en zou gaan functioneren als voorheen. De dochter ziet en benoemt dat je het druk hebt, maar dat geldt natuurlijk niet als het gaat om aandacht voor haar vader…
In onze verpleegkundige rol tonen we veel begrip en proberen we alles zo goed mogelijk uit te leggen. Onbewust lopen we net iets harder voor deze familie, want we willen iedereen tevreden houden. Als persoonlijk begeleider van deze familie heb je een pittige taak, met vele (telefoon)gesprekken en het steeds opnieuw uitleggen van de situatie en de beslissingen. Geduld is een van onze betere eigenschappen!
Wat zijn jouw ervaringen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten