Het 'DSM-IV Diagnose Virus' en hoe GGz professionals hiermee omgaan

Zoetermeer – 5 december 2011

Ingezonden bericht

Het 'DSM-IV Diagnose Virus' en hoe GGz professionals hiermee omgaan

Het valt me steeds meer op hoe psychiaters, psychologen, therapeuten, psychiatrisch verpleegkundigen uitspraken doen over psychiatrische diagnoses van patiënten alsof het 'kookboekrecepten' zijn.

Dit heeft, naar mijn beleving, langzamerhand ronduit schandalige proporties aangenomen zoals dit plaatsvindt heden ten dage en gaat vooral ook voorbij aan de Empirische Wending zoals in gang gezet door A.D de Groot, J. Linschoten en J. Kouwer na de Tweede Wereldoorlog. Professoren psychologie die genoeg hadden van de domme en ongefundeerde karakterologie van personen in de voorgaande eeuwen. Nu doen we met diagnoses van patiënten met psychische problemen precies hetzelfde in 2011. We hebben kennelijk niets geleerd van onze Nederlandse psychologie geschiedenis.

Het onvoldoende besef wat het betekent voor een patiënt om een psychiatrisch etiket te krijgen maakt dat men maar raak diagnosticeert. Volgens mij is de belangrijkste reden daarvoor dat personen in de GGZ branche o.a. geen fundamentele beta achtergrond hebben. Ze zitten verstrikt in een onlogische verzameling van diagnoses die meestal nergens op slaan of zijn doel ver voorbij schiet. Ook valt het op dat het lijkt dat zij hun eigen onzekerheid of onwetenheid compenseren door maar (verbaal) snel een diagnose te stellen ten koste van wat dan ook. Dan lijkt het duidelijk of is de onzekerheid bij de diagnosticus opgelost, maar wel ten koste van de patiënt die zijn etiket krijgt opgeplakt.

Het ergste daarbij is dat er nog nooit een tijd geweest is waar zoveel psychiatrische tests beschikbaar zijn om een zoveel mogelijk objectieve diagnose te stellen! Maar kennelijk lijkt een diagnose stellen vooral een subjectieve hobby van veel GGZ professionals. In 2004 heb ik dat uit eigen ervaring meegemaakt met een intensieve case management behandeling met schizofrene patiënten bij Parnassia. Geen nultest of hypothesen. De meeste psychiaters (met goedvinden van de betrokken psychologen) kwamen niet verder dan een globale beschrijving van het 'toestandsbeeld' van een schizofrene patiënt. Of je daar iets aan hebt! Zeker als je achteraf wilt nagaan of de ICM-behandeling effect heeft gehad zoals de bedoeling was met later onderzoek.

Ook de oligarchische opstelling van de APA-psychiaters in Amerika (zoals te zien met de DSM-V), de zorgverzekeraars en de onkundige Nederlandse overheid (o.a. extreme bureacratie, decentralisatie, instelling DBC, de privatiseringsziekte in de zorg, PVV-bezuinigingen, enz.) hebben op dit GGZ-gebied hebben de laatste jaren alles gedaan om mijn voorgaande bezwaar verder te versterken. Of beter patiënten met psychiatrische problemen worden langzamerhand als maatschappelijk uitschot behandeld, want dat is het vaak waar het bij psychiatrische etikettering uiteindelijk op neerkomt.

Je kunt een arm breken, lijden aan erfelijke lichamelijke stoornis, ziekte van Crohn of kanker hebben, enzovoort zolang de basis maar een lichamelijke achtergrond heeft wordt het door iedereen begrepen. Maar oh wé als het gaat om een psychose, overspannenheid, chronische moeheid, depressie, bipolaire stoornis, schizofrenie, anorexia, enzovoorts, oftewel als de ziekte kennelijk een psychische oorzaak heeft dan ben je als persoon getekend, (vaak) voor de rest van je leven.

De reden is volgens mij status. De mens worstelt met zijn gezondheid en kennlijk is het zgn. psychisch gestoord zijn het ergste wat ons kan overkomen, terwijl de oorzaak van een psychische ziekte gewoon ook in een lichamelijk orgaan ligt namelijk: in ons brein en zenuwstelsel. Maar goed, dat brein is ook onze persoonlijkheid, wie we zijn, die wel of niet ons gestoord gedrag veroorzaakt, onze persoonlijkheid extreem verandert en dat alles maakt het zo vreselijk voor onszelf en is kennelijk reden om deze gevoelens te projecteren op patiënten. Het wordt tijd dat we eens echt goed nadenken over het feit dat stoornissen aan ons brein precies hetzelfde zijn als al die problemen met onze nieren, hart, lever, milt, gal, longen, darmen, maag, noem maar op, allemaal immers net zo'n onderdeel van ons lichaam als ons brein en zenuwstelsel.
*Bron: Centrum Cognitieve Gedragstherapie/ redactie Piet van der Ploeg - 4 december 2011