Hoe ik een dysthyme stoornis ervaar
Dysthymie word ook dysthyme stoonis genoemd, een oude naam is chronische depressiemaar klinkt héél beladen terwijl ik zelf ervaar dat ik juist niet depressief word, door juiste keuzes te maken en mezelf beperkt belasten,al is dit vaak lastig en niet altijd mogelijk en niet altijd geaccepteerd door de omgeving. Voor mij is het de enige manier.
Voor mij houdt dysthymie in dat ik erg gevoelig ben voor te veel druk, faalangst bij veel dingen waar druk bij komt kijken of iemand die me op de vingers kijkt. Ben echt een denker, in veel situaties waarin je minder diep zou moeten nadenken doe ik dat. Zoals veel voor een ander denken en mezelf daarbij uit het oog verliezen als ik me er niet bewust van ben.
Na jaren van worstelen met grenzen en aftasten daarvan, heb ik een manier van leven gevonden zodat ik juist niet meer vaak depressief ben. Maar de gevoeligheden blijven. Ik kan bijvoorbeeld echt van slag raken van opmerkingen van anderen of de manier waarop een ander met me om is gegaan, terwijl een ander het al lang weer vergeten zal zijn. Ik vind het moeilijk een balans te vinden tussen opkomen voor mezelf en van mijzelf afbijten. Soms bijt ik te hard, soms verval ik juist in het aangeleerde gedragspatroon juist te veel voor de ander te denken. Ik voel me vaak schuldig als ik voor mijzelf ben opgekomen en twijfel dan vreselijk of ik niet te hard ben geweest.
Door dit alles vind ik het wel lastig langere tijd intensieve dingen te doen en dat is meestal lang in contact zijn of heel intensief in contact zijn met anderen. Na een lange vergadering ben ik voor de rest van de dag leeg en heb echt tijd voor mijzelf nodig. Maar ook een gezellig samen zijn op een drukke verjaardag is vrij intensief voor mij. Het ligt er dan heel erg aan hoe ik me van te voren voel en in hoeverre ik mij tussen de aanwezige mensen op mijn gemak voel.
Waardering en respect en bevestiging zijn dingen waar ik soms té intensief voor strijd te krijgen. Denk dat dat ook de reden is, dat ik het moeilijk vind met kritiek om te gaan vooral als ik twijfel aan de juiste intenties van de ander. Maar ook juist daarom, vind ik het moeilijk nieuwe mensen toe te laten bij mij thuis of in mijn hart.
Het gekke is dat veel mensen denken als ik dit hier zo neer zet, dat ik overkom als een heel verlegen en onzeker persoon maar het tegendeel is juist waar. Vroeger deed ik me voor als een stoere meid met een houding van "schijt aan alles"maar dat masker heb ik afgedaan. Ben nu veel meer mijzelf al betekend dat ook dat ik meer face to face moet dealen met mijn gevoeligheden. Enerzijds is dat vanwege mijn dysthymie moeilijk, anderzijds ben ik meer écht en kan meer genieten van dingen die vroeger aan mij voorbij gingen.
Anita Eggens, 11 augustus 2011
Mooi stukje (van jezelf) Anita!
BeantwoordenVerwijderen