Rommelkont vs onzekere sociale goedzak
Mensen die niet te dicht bij komen, zien mij denk ik, als een sociale goedzak. Maar kom je dichterbij me, zie je een onzekere goedzak die een ongelofelijke rommelkont is maar zo graag ‘gewoon’ wil worden gevonden.
Vandaag ben ik maar eens bezig gegaan met, zoals ik het wel vaker noem, herstelwerkzaamheden thuis. Voor mij houd dat in dat ik weer overzicht schep in mijn eigen gecreëerde chaos.
Het is een deel van mij waar ik alles behalve trots op ben en voor mezelf en mensen die mij lief zijn, het liefst zo ver mogelijk weg stop.
Maar uit ervaring weet ik, dat ik er mee aan de slag moet blijven gaan, keer op keer weer, want door chaos verlies ik overzicht en als ik overzicht verlies staan problemen, angst en depressie op de loer en dat zijn dingen waar ik niet op zit te wachten maar wel héél gevoelig voor ben.
Wat zou ik graag het gewoon altijd netjes hebben in mijn thuis administratie, mijn huishouden, geen rommelkasten en rommelkamers meer. Dan hoef ik voor een hoop van mijn angsten en problemen niet meer te vrezen.
Maar waarom blijft dit keer op keer een terugkerend iets, als het mij zo belemmert? Want wat zou ik graag, gewoon iedereen die ik toe wil laten in mijn huis, toe kúnnen laten. Mijn vriend die spontaan een keer bij mij blijft slapen in plaats van ik bij hem, wat zó normaal is of hoort te zijn, nieuwe mensen gewoon alle kamers van mijn huis kunnen laten zien omdat ze geïnteresseerd zijn in hoe ik woon. Of gewoon mensen die me dierbaar zijn en me af en toe even thuis mee willen helpen.
Laatst had mijn nieuwe buurvrouw even geen tv ontvangst en ze vroeg of ze bij mij thuis even een programma mocht kijken. Het overviel mij zo, angst dat mijn huisje op dat moment niet netjes genoeg zou kunnen zijn en angst dat ik me daar vreselijk ongemakkelijk en gespannen bij zou kunnen voelen bij de gedachte dat ze wel eens haar eigen oordeel en ideeën over mij en mijn huis zou kunnen hebben. Ik wel gezegd dat ik het liever niet had omdat ik het op dat moment niet zo netjes had. Maar daarna werd ik zo verdrietig, ik schaamde mij enorm, zo teleurgesteld in mijzelf omdat ik niet gewoon even ‘gewoon’ haar binnen durfde te laten. Ik ben er gewoon een paar uur door van slag geweest. Wat ik nu anders doe dan een paar jaar geleden is dat ik er nu wel eerlijk en open voor uit kom dat ik dit probleem heb. Ik heb haar dan ook een briefje door de bus gedaan met mijn excuses, dat ik na een moeilijke periode in mijn leven moeilijk nieuwe mensen bij mij thuis toelaat maar dat ik het wel graag anders wil maar nog niet zo ver ben.
Ik doe mijn uiterste best om ie ieder geval voor het oog, alles netjes en gezellig te houden in mijn keuken en huiskamer. Ik ben dan ook echt wel een gezelligheidsmens, ben trots op mijn huisje en ondanks dat ik ’s avonds vaak alleen met mijn hondje zit, maak ik het altijd gezellig met kaarsjes aan.
Aan de ene kant geeft het mij rust, de eenzaamheid, (want zo kun je het gerust noemen) want zo hoef ik niets te vrezen. Aan de andere kant maakt het mij ook vaak verdrietig en onzeker, omdat ik het zo graag anders zo willen, maar hoe?
Anita Eggens, 18 augustus 2011
Dag Anita
BeantwoordenVerwijderenMijn naam is Jeanette, ik herken jou probleem.
Ik ben fotografe, chaotisch en ongestructureerd.
Toch als ik mensen binnen moet laten, vinden ze het gezellig in mijn huisje. Men begrijpt dat ik het druk heb, zelfs BNners vinden mijn huisje leuk.
Ik ben erg vermoeid van de frustratie het niet goed te kunnen ordenen. Ik heb nu ook hulp sinds pas en hoop dat dat gaat helpen.
Dit wilde ik even laten weten, er zijn veel mensen zoals ons, ik hoop niet dat je jezelf schaamt want dat is echt niet nodig.
Je lijkt me een goed mens en dat is het allerbelangrijkst. Probeer je te focussen op een hobby, dat leid af en ben je minder kwetsbaar.
Groet Jeanette