Al drie jaar lang leeft de 18-jarige Brandon vastgebonden aan de muur van zijn kamer. De jongen woont op ‘s Heeren Loo, een instelling voor verstandelijk beperkten. Het personeel is bang voor Brandons onvoorspelbare gedrag en daarom zit hij vast.
Dat zegt een medewerkster van ‘s Heeren Loo die de situatie van Brandon zo ernstig vindt dat ze besloten heeft met haar verhaal naar buiten te komen. Ook zendt Uitgesproken EO vanavond schrijnende beelden uit van Brandons situatie. Naar aanleiding van de kwestie vraagt de PVDA een spoeddebat aan.
Vast aan een riem
In 2007 besluit ‘s Heeren Loo dat Brandon elke dag met een tuigje en een riem aan de muur geketend moet worden. Al drie jaar is Brandon niet meer in de buitenlucht geweest. Zijn bewegingsvrijheid is anderhalve meter, de lengte van de riem. De jongen verblijft in een lege, kille kamer die nog het meeste weg heeft van een isoleercel.
In de uitzending
In de uitzending van Uitgesproken EO een schokkende reportage over de situatie van Brandon en reacties vanuit de politiek. In de studio een gesprek met Wim Drooger van PlatformVG en Frank van der Linden, regiomanager van ‘s Heeren Loo.
bron: EO Uitgesproken
Geestelijke Gezondheidszorg
In Nederland zijn naar schatting enkele tientallen cliënten van GGz of VGZ instellingen jarenlang opgesloten. Deze cliënten zijn veelal onhandelbaar en vertonen dermate agressief gedrag naar verpleegkundig personeel dat langdurige separatie noodzakelijk blijkt te zijn. Er wordt in het beginstadium nog geprobeerd om vrijheden op te bouwen en zo langdurige isolatie te voorkomen. Het blijkt vaak dat personeel en cliënt hier niet adequaat mee om gaan en snel de handdoek in de ring gooien.
In diverse instellingen in Nederland blijkt het noodzakelijk deze cliënten langdurig te isoleren om zo (ernstige) agressie en beschadiging van zichzelf en omgeving te voorkomen. Verpleegkundigen die werkzaam zijn met deze doelgroep komen nogal eens met ethische dilemma’s in de knoop. Mag je als instelling of verpleegkundige iemand zolang in zijn vrijheid beperken? Welke kwaliteit van leven kun je deze cliënten zo nog bieden? Maar bovenal: welke alternatieven zijn nu daadwerkelijk goed onderzocht en geprobeerd?
Alternatieven
Als verpleegkundige op een afdeling waar veel separaties voorkomen is het van belang om alternatieven weloverwogen geprobeerd te hebben alvorens tot (langdurige) separatie over te gaan. Het verpleegkundig personeel is in tegenstelling tot bijvoorbeeld een behandelend psychiater 24-uur per dag betrokken bij de cliënt en kan veranderingen in gedrag direct opmerken en hier actie op ondernemen.
Op diverse psychiatrische afdelingen in Nederland zijn speciale begeleiders aangenomen die een groot deel van de dag een agressieve of langdurig gesepareerde cliënt zeer intensief kunnen begeleiden. Dit zijn de zogeheten FZB-ers, de Fysieke Zorg Begeleiders. Deze worden door GGz instellingen aangenomen om langdurig agressieve en gesepareerde cliënten toch te voorzien van de noodzakelijke zorg. De FZB-ers worden tevens ingezet om het verpleegkundig personeel ‘fysiek’ bij te staan bij de begeleiding van deze cliënten. Een eis in de functieomschrijving van de FZB-er is o.a. een goede fysieke conditie, in de praktijk houdt dit in dat het sportschool typ hier met name op af komt, daar dit nodig is om deze cliënten fysiek te kunnen begeleiden maar met passende professionaliteit.
Casus Brandon
De FZB-er wordt juist ingezet voor complexe psychiatrische problematiek waarbij langdurige separatie in verband met explosieve en onvoorspelbare agressie noodzakelijk geacht wordt. In EO Uitgesproken kwam naar voren dat de verpleegkundigen in de instelling waar Brandon verblijft bang voor hem zijn en dat angst regeert. Om deze verpleegkundigen bij te staan zou een FZB-er overwogen kunnen worden om Brandon zo toch voldoende vrijheid terug te kunnen geven.
De verpleegkundigen kunnen in de ideale situatie samen met de FZB-ers met Brandon naar buiten om bijvoorbeeld een potje te gaan voetballen. De verpleegkundigen worden hierdoor ontlast van de fysieke alertheid en agressie, dit word onder toeziend oog van een verpleegkundige te taak van de FZB-er en zal de vertrouwensrelatie zo veel mogelijk herstellen. Het kostenplaatje kan een belemmering zijn om deze FZB-ers in te schakelen. Er zal een manier gevonden moeten worden om dit uit een eventueel Persoonsgebonden Budget of AWBZ regeling te betalen. Het kan ook betekenen dat de instelling waar Brandon verblijft zelf een investering moet doen om hem een zo volwaardig mogelijk bestaan te kunnen bieden. Iets dat een jongen van net 18 jaar niet zomaar ontnomen kan en mag worden.
Arne Rijkeboer | Psychiatrie Nederland | 18 januari 2011
Wilt u reageren of kent u andere alternatieven? U kunt onder dit bericht reageren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten