Drenthe ontfermt zich over zorgwekkende zorgmijders
Verbannen naar Beilen, 7 november 22:55 uur Ned 2
Drentse kliniek voor verslaafde overlastgevers uit de Randstad
In de vier grote steden in de Randstad wonen zo’n 10.000 zorgwekkende zorgmijders, dak- en thuislozen die kampen met ernstige psychiatrische problemen en verslavingsproblematiek. De groep veroorzaakt overlast op straat. In 2006 schrijven de gemeenten samen het Plan van Aanpak Maatschappelijke Opvang dak- en thuislozen. Daarin staat het streven om in 2010 ten minste 60 procent van de 10.000 dak- en thuislozen onder dak te krijgen en betere zorg te bieden.
In 2009 opent aan de rand van Beilen in Drenthe de gesloten psychiatrische kliniek ‘Duurzaam Verblijf’. Ver van de Randstad in het stille Drentse land worden hier de 120 grootste overlastgevers uit Amsterdam en Rotterdam, met een rechterlijke machtiging, opgenomen. In de kliniek met Center Parcs-achtige huisjes, omgeven door hekken en camera’s, hebben de bewoners een eigen appartement met badcel, keuken, slaap- en zitkamer. De materialen waar de woningen van zijn gemaakt kunnen tegen een stootje.
Frans, Wilma en Benji zijn in het verleden op straat regelmatig in aanraking geweest met politie en justitie. Ze hebben verschillende klinieken en gevangenissen van binnen gezien. Nu zijn ze ‘Verbannen naar Beilen’.
Frans voelt zich aanvankelijk ‘helemaal top’ in z´n eigen huisje. Eindelijk rust, al is er een dealende buurman die voor overlast zorgt. Frans gaat het liefst het dorp in, en als hij op straat een ‘lekker kontje’ ziet dan wil hij dat graag hardop zeggen. Hij ervaart het zware ijzeren bewakingshek om Duurzaam Verblijf niet als belemmering. Wat hem betreft blijft hij voor altijd binnen de hekken.
Wilma vindt niet dat ze thuishoort tussen al die gekken. Oké, ze is verslaafd, al 35 jaar, maar daar kan ze mee omgaan. Duurzaam Verblijf is volgens haar zo lek als een mandje. Van alle kanten komen de drugs binnen, terwijl het niet mag. Wilma wil het liefst zo snel mogelijk terug naar Rotterdam. Ze mist het leven op de straat, de contacten en de spanning. Ze slaapt liever in de kou in een kartonnen doos of onder een besneeuwde deken dan in de saaie warmte van het geregelde leven in Beilen.
Het eerste wat Benji in z´n nieuwe appartement buiten de deur zet is z´n bed. Hij wil op de grond slapen. Benji mist het zwervend bestaan, hij slaapt het liefst buiten in de natuur. Hij voelt zich opgesloten in dit ‘rampenkamp’. De hulpverleningstrajecten zijn aan hem niet besteed. Boodschappen doen, eten koken, sporten, je eigen huis schoonmaken, het kost allemaal teveel energie. Benji sleutelt wel eens aan z´n brommer, maar het liefst neemt hij de benen naar het dorp om ‘aan zijn verslaving te werken’, met alle gevolgen van dien.
NCRV Dokument Verbannen naar Beilen toont het leven van de dak- en thuislozen binnen de muren van de gesloten psychiatrische kliniek. De film laat ook de dilemma´s zien waar de behandelaars voor staan: De hulpverleners laveren tussen vrijheidsbeperking en menselijke, psychiatrische behandeling. De bewoners gaan regelmatig met verlof naar het dorp en zorgen daar soms voor overlast, tot ergernis van de dorpsbevolking.
Ondertussen is de Randstad blij: de inspanningen in Drenthe en andere initiatieven voor de opvang van dak- en thuislozen hebben geleid tot forse afname van de overlast.
Verbannen naar Beilen is een film van Caspar Haspels & Jos Kuijer en een productie van de Amsterdamse Filmstichting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten